Bazen hayali için 44 ameliyat ile kendisini değiştirir insan, bazen de gece gündüz çalışarak çok parası olmasını hayal eder. 

Temizlik hastalarından birisi belgeselde evini temizlemeye gittiği adamdan övgü yerine şu cümleyi işitti: “Bu kadar temizlikte çocuklarına ne kadar vakit ayırıyorsun?” Çünkü karşısındaki kişi haftada 40 saat temizlik yapıyordu. Oysa ki onun da birgün musallada namazı kılınmayacak mıydı?

Saat 6 olunca alarm çalmaya başlamıştı. Kalktı ve rutinleri olan işleri yapmaya başladı. Ellerini ve yüzünü yıkadı, kahvaltısını yaparak üzerini değiştirdi ve evden ayrıldı. Arabasına bindi, sabah radyosunu açarak şarkısını dinlemeye başladı. İşe gitmek için yola çıktı.

Hayallarindeki gibi bir işi vardı. Evi, arabası vardı. Herşey tam istediği gibiydi. Herşeyi kendi çabasıyla elde etmişti, buna inanıyordu. Kendi yapmasaydı olmazdı. Bu şekilde yapmıştı ki yaşlanınca rahat etsin. Ben, ben, ben…. Hayallerini sadece kendisine bağlıyordu.

Yolda normal seyrederken, önüne hızla çıkan bir aracı fark edemedi ve o anda büyük bir kaza meydana geldi. insanlar yardım için koşarken o sadece “Allah’ım yardım et!” diye bağırıyordu. Yıllar sonra ağzından çıkan bu duânın farkında bile değildi. 

Ağır yaralıydı. Hastanede iki yıl süren tedavinin ardından elindeki yardım sopaları ile yürüyordu. Hâlâ rutin işleri vardı, ama bu rutinleri, hayallerinin tam tersiydi. Hastahanenin camisinde namazlarını hiç kaçırmıyordu. Artık işini hiç düşünmüyordu. Çünkü ne kadar plan yapılsa ya da hayalleri olsa da hayallerinin değil, Allah’ın dediği oluyordu.

Hayallerimi düşünüyorum bazen; Allah’ım sen de hayallerimde olmalısın. Çünkü hayallerimiz değil kaderimizde yazan hayatımız oluyor.