Ya da sen kaç kişisin? İçimde çok fazla oda var ve her odada bir başka ben. Ama ben kimim? Ben bir insanım. Ben bir kardeşim ve ben iki küçük çocuğun teyzesiyim. Onlar parkta düşmesin diye her an gözünü üzerinden ayırmayan, çok kıymetli eşyalarımı sadece onlarla paylaşan, her hafta bir kaktüs yani ‘Bay Amca’yı sulamak için gün sayan bir teyzeyim. Ve ben bütün çocukları çok seven bir insanım.

Bu dünyada milyonlarca çocuk var. Bu çocukların bir çoğu kötü muamele görerek zedeleniyor. Aslında çocuk olmak hayal kurmak, uçsuz bucaksız alanlarda bisiklet sürmek değil midir? Eskiden komşu teyzeler bizlere dışarıda yememiz için ekmek arası yaparken şimdi o ekmeklerin içerisine zehir sürülmüş. Çocukların bisikletlerinin tekeri patlatılmış, çocukların hayalleri darmadağın edilmiş.

İleride büyüdüğünde ruhu yaralanmış, ruhu kirlenmiş bir çocuğa küçüklüğü sorulduğunda bilmeden yarası acıyacak. Benim çocukluk oyunlarımdaki evcilik ve körebe oyunları; aç kurtlardan kaçan ‘Kırmızı başlıklı kız’a dönmüş.

Büyük olmak çocukluğunu unutmak değildir. Büyük olmak çocuklar için Alice’yi anlatmaktır. Size yaralanan birisini örnek vereyim. Metro çıkışında aldığı madde ile kitlenmiş benim yaşlarımda bir adam vardı. Herkes ona bakmadan geçerken kimse ona yardım edemiyordu. Sadece görevlilere söyledik, ama onlarında yapacakları bir şey yoktu aslında. O zevk mi alıyor? Hayır, uzaklaşmaya çalışıyor. Sadece yaşadığı hayattan, anılarından… İntihar etmenin farklı bir çeşidi. Yavaş yavaş ölmek.

Yaralanmak düşüp kanayan bir yaraya sahip olmak değildir. Her acı insanı büyütmez. Bu dünyada bir hastalık var. Kişilik bozukluğu ve küçükken yaşadığı her çeşit istismardan sonra ortaya çıkan her an farklı bir karaktere bürünmek. Şizofrenik bir grup. Her an acı içinde olmak.

Her çocuk hayal kurar ve oyunlar oynar. Bisiklete biner, saklambaç oynar, ama saklandığı yer uzak değildir. Ya bir ağacın arkasıdır ya da duvarın köşesidir. Bir elektrik direğinde toprağın altı değildir.

Allah her çocuğu anne babasına başta olmak üzere ve sonra herkese emanet gönderir. Önemli olan çocuklara bakarken iyi gözlerle bakmaktır. Çünkü “Güzel gören güzel düşünür.”