O bahçesine her baktığında sadece çiçekleri değil çocuklarını görür aynı zamanda. Bu yüzden çiçeklerine baktıkça mutlu olur. Meselâ gül bahçeleri. Gül denildiği zaman hele bir de kırmızı gül denildiği zaman aklımıza Peygamber Efendimiz (asm) gelir. Bir çiçek, yalnızca çiçek değildir. Güzelliği gösterir bize. Üstadımızın dediği gibi, “Güzel gören güzel düşünür.”  Gül de insana En Güzeli hatırlatır.

Kızı ile bir şeyler yapmak isteyen Ayşe Hanım, çiçek ekmeye karar verdi. Önemli olan çiçek değildi, bir çiçeğe bakmaktı. Çünkü annesi için bahçeden kopardığı çiçekler ile sürpriz yapmıştı ve annesi içinden o çiçeklere çok üzülse de kızına bir şey diyememişti.

Pazar yerindeki çiçek satılan tezgâhtan pembe karanfil fidesi aldılar. Eve gelince hemen saksıya ekerek can suyunu verdiler. Ve ilk gün geçti böyle. Kızı şöyle bir düşününce yarın açacağını sanıyordu ve sabah çiçeği görmek için uyandı. Ama açmamıştı. Üzüldü ve yine su verdi. Bir gün, iki gün, üç gün…

Yedinci günün sabahı tomurcuk biraz açılmıştı. Kızı sevinçle annesine bu haberi verdi ve sekizinci gün tamamen mis kokulu bir karanfili vardı. Kız çok mutluydu. Onu evin en güzel yerine koydu. Hemen solmaması için duâ ediyordu.

O çiçeğine gözü gibi bakarken annesi; “Çiçeği koparır mısın kızım?” diye sordu. Kız şaşkın ve üzgün gözleri dolu dolu başını istemediğini belirterek salladı. “Ama sen bana bir hafta önce kopardığın çiçekleri getirmiştin!” Kızı aslında yaptığı yanlışı anlamıştı. Çiçekler her zaman dalında kalmalıydı. Çünkü her yaratılan yaratıldığı şekli ile güzeldi. Kızı bunu anladıktan sonra bir daha hiç çiçekleri koparmadı.