Dehlizler, umutsuzluğun yoludur sanki. Kara delik diye eskiden onlardan korkardım. Sanki içine girsem beni çekecek bir canavar vardı. Ama içimde bir merakta vardı. O delikte ne var? Bu yüzden de içlerine bakardım ve merakımı susturmaya çalışırdım.

Bir gün, önümdeki dehlizin içerisine baktığımda bir çift parlayan göz gördüm. Birden korktum, yıllardır hayalini kurduğum canavar sonunda beni görmeye mi gelmişti? Hem korkuyordum hem de yakınlaşıyordum. Yakınlaştıkça onu daha iyi görebiliyordum. Bu bir kuştu. Oraya nasıl girmişti? Ne yapıyordu?

İlk önce, “kendisi çıkar, nereden girdiyse oradan döner” dedim ve arkamı dönüp ilerledim, ama bir taraftan da “ya çıkamazsa” diye merak ettim. Geri döndüm, küçük kuş aynı yerde umutsuzca boncuk boncuk bakıyordu. Demir ızgarayı kaldırmaya çalışsam da yapamadım. Yardım istedim ve hayvanseven insanlarla çıkardık. Yaralıydı, üzeri kirliydi. Ama çok sevimliydi.

Karanlık insana kötü hayaller kurduruyor. Üstadın dediği gibi, el fenerini kırarak güneş ışığı altında baksak, canavar zannettiklerimizin aslında canavar olmadıklarını, insanın zihninde oluşturduğu birer kaygıdan meydana geldiğini anlarız. O büyük bir faredir diyerek gitseydim, o kuşun hakkında sû-î zan yapmış olacaktım. Onu zararlı bir canlı sayarak belki de ölmesine sebep olacaktım. O an anladım ki görevim ona yardım etmekti ve ben de yapmaya çalıştım.

Karanlık çok korkutucu; içinde karanlık hayalleri taşıyor. Bu yüzden karanlığı hiç sevmiyorum. Ama karanlığı aydınlatmak yine bizim elimizde. Küçük bir elektrik düğmesine dokunduğumuzda etrafımızı aydınlatabilmek bizim elimizde. Ya da kalbimizdeki karanlığı aydınlatmak da bizim elimizde. Kalbimizdeki aynayı ışığa tutmak.

Karanlık, her zaman korkutucudur. Meselâ tarihin karanlık sayfaları, karanlık odalarda yaşananlar, Guantanamo’nun karanlık mahzenleri, karanlık maskeler… Ama ışık öyle birşeydir ki prizmadan geçince yedi renge dönüşür. Işık insana ulaşınca kâinatı gösterir. Işık şeffaftır, gizli değildir, ürkütücü değildir. Gece lambaları nasıl karanlığı aydınlatıyorsa; biz de kendi karanlığımızı aydınlatmalıyız. Bunu da sadece İman ile yapabiliriz. 

Karanlık, kötüdür tıpkı cahiliyye devri gibi. Ama aydınlık herşeydir. Biz de sadece Peygamber Efendimiz (asm) ve Kur’ân-ı Kerîm ile aydınlanabiliriz.