Hiç kimse de boş değil aslında. Belki bu yüzden Japonlar, herşeyin bir ruhu ve görevi olduğuna inanıyor. Hiçbir şey aslı olan Allah’tan uzaklaşamaz. Bu dünyada olan herşeyin aslı Allah’tandır. Her şey sonunda aslına döner, yani Allah’a ulaşır.

Sayı saymayı yeni öğrenen kızına baktı. Elinde kitap okur gibi yapıyordu, ama kaçamak bakışları ile de kızını izliyordu. “Bir kitap, iki kalem, üç silgi…” 

Sayılar ne çoktu. Sayılar sonsuzdu. O, bu sonsuzluğun içerisinde sadece ilk yüz tanesini öğrenmeye çalışıyordu. Canı sıkıldı bir süre sonra ve babasının yanına gitti. Yardım istiyormuş gibiydi, ama aslında oyun oynamaktı niyeti. Babası da kitabı bir kenara bırakarak yardım edeceğini söyledi. 

- Bak şimdi sana sadece bir şey öğreteceğim ve o sana bütün sayıları öğretecek kızım.

Kızı şaşırmıştı. Birisi nasıl ona bütün sayıları öğretecekti? 

Babası devam etti: 

- Sen doğduğunda bizi bilmiyordun sana bizi öğretti, sana emeklemeyi ve ne kadar düşsen de yürümeyi öğretti, renkleri öğretti sonra, sen büyüdükçe öğreneceğin aşamaları gösterdi ve şimdi de sayıları öğretecek.

Kız şaşırmıştı. 

Babasının yüzüne hayretle bakarken:

- Baba her zaman siz yanımdaydınız, ama ben başka birisini bilmiyorum ki! 

Babası tebessüm etti. 

- Aslında O bana da annene de her şeyi öğretti.

- Bir öğretmen gibi mi?

- Hayır kızım senin veya benim bildiğim öğretmenler gibi değil. Allah, bize akıl nimetini verdi ve bize her geçen gün daha çok bilgi sundu. Şimdi sana zor gelen bu sayıları birkaç gün sonra öğreneceksin.

- Allah, benim sayıları çalıştığımı biliyor mu baba? 

- O sadece bunu değil, senin yaptığın ve kalbinden geçirdiğin her şeyi biliyor. Sen sadece çalış ve Allah’a bırak. Gerisi zaten sırayla olacaktır.

Küçük kız, artık çalışırken kendisini çok sıkmayacaktı. Çünkü biliyordu ki zamanı gelince rakamlar zihninde yerini alacaktı. Şimdi daha çok rahatladı. Anlayamıyor değildi. Sadece vakti gelmeliydi ve derslerini iyi çalışması gerekiyordu.