Ailesi ile birlikte gelmişti. Ailesi gergin ve endişeli. Genç ise kendini saklamaya çalışan bir deve kuşu gibi kafasını iyice kendisine gömmüştü. Sıra ona geldiğinde içeriye girdi ve yerine oturdu.

Doktor ön bilgilere baktı ve ilk önce “Hiç intihar etmeye kalkıştın mı?” diye sordu. Çocuk kemkümleyerek cevap veremezken kalkıştığı her halinden belli oluyordu. Ama becerememişti. “Çıkmak istiyorum, ben hasta değilim” diye oturduğu yerden hızla kalkınca; “Yüzücüsün sen” dedi doktor. “Ödüllerin varmış”

“Ben, ben artık yapamayacağım” diye cevap vererek kapıdan çıktı. Ailesi tedirgin gözlerle doktora bakarken doktor başını olumsuz şekilde sallıyordu. Eve gelince anormal bir şekilde gece yatağında değil de kendisini bodruma kitleyip soğuk zeminde uyumuştu.

Sosyo-fobisi olan bu genç sonradan içindeki hastalıklı kişiliği ile çok fazla üstüne giderek tedavi oldu, ama onun gibi çok genç var. Sosyo-fobi, “Güçsüzüm, yetersizim, çirkinim, beğenilmiyorum, sevilmeye lâyık değilim, hata yapmamalıyım, mükemmel olmalıyım, kaygılı olduğumu belli etmemeliyim, rahat davranmalıyım, kusursuz görünmeliyim, herkesin beğenisini kazanmalıyım” şeklinde düşünceler sonucu ortaya çıkar.

Genel olarak gençlerde görülen bu sorun günümüzde hızla artarak yayılmaktadır. Oysa şu bilinse; Allah herkese farklı kişilik özellikleri vermiştir ve bazen birşeyler eksiktir, ama Allah başka yerden onu tamamlamıştır. Ya da kendi adıma konuşayım; hiç böyle düşünceye kapıldığım olmuyor mu? Evet, ama çıkmak için de çaba gösteriyorum.

Risale-i Nur okurken içime işleyen çok önemli bir yer oldu. “Allah’ı bulan neyi kaybeder ve O’nu bulamayan neyi kazanır.” Allah var ve bizi görüyor, her halimizi biliyor. Önemli olan Allah’a karşı kendimizi anlatabilmek. “Allah ile konuş Merve, içindekileri O’na anlat” demişti, zor zamanlarımda yardımcı olan kişi. Ve ben her namazımda, her Kur’ân okumamda, Allah ile konuşuyordum. Onun için böyle düşüncelere takılmadan hayatıma devam ediyorum.