Yağmur yağdığı zaman hiçbir şey yapamıyordu. Aslında Zeynep öyle sanıyordu. Yağmur yağınca arkadaşları ile dışarıda ne saklambaç ne de sek sek oynayabiliyordu. Bu çok sıkıcıydı. Annesi, yağmurun ne kadar güzel bir şey olduğunu anlatıyordu, ama Zeynep, hâlâ onun bitmesini bekliyordu.

Saatler geçiyordu, ama yağmur bitmiyordu. Sonunda gün bitti gece oldu. Babası işten eve geldi, ama hâlâ yağmur yağıyordu. Yemekten sonra tekrar baktı ve yağmur durmuştu, ama artık gece olduğu için dışarıya çıkmazlardı. Yani yine üzülmüştü.

Babası yemeğini bitirince “Hadi Zeynep, dışarı çıkıyoruz!” diye ona seslendi. Zeynep şaşırdı, gece gece nereye gidiyorlardı ki?

Hazırlandılar ve çıktılar. Babası onu araba ile deniz kıyısına getirdi. Zeynep, anlamıyordu “ne işleri vardı ki burada?”

“Gökyüzüne bak!” dedi babası.

Zeynep, başını kaldırdı ve gökyüzüne bakınca ışıldayan hatta simli bir toka gibi pasparlak olan yıldızları gördü. O kadar güzel parlıyorlardı ki…

“Yağmur, Allah’ın yeryüzünü temizleyicisidir. Bak gökyüzüne nasıl da tertemiz olmuş.”

Babası doğru söylüyordu. Zeynep, gülümsedi ve Allah’a teşekkür etti. Yağmur için, böyle temiz bir gökyüzünü onlara hediye verdiği için ve saatlerce onlara baktılar. Aklına gündüz yağmurun bitmesini istediği gelince utandı ve oyun her zaman olur, ama yıldızlar şu anda sadece o an vardı.