Batı’dan gelen ve her yılın sadece bir gününü Batı standartlarıyla simgeleyen, Batı motifleriyle süsleyen ve süslü ambalajlarla Batı’nın sosyal ideologyasını canlı tutan, tüketim felsefesine revaç verdiren bir “Anneler Günü” daha gelip geçti.
Merhume annemin günü, cümle mü’min ve Müslüman annelerimizin günleri ise geçmedi, geçmeyecektir.
Müslüman anne-babaların İslâm ideolojisindeki yerleri başlar üstünde ve gönüller tahtında daima korunacaktır. Dünyada, berzahta, ahirette; hayatlarının her safhasında, her hal ve şartta anneliğin-babalığın hakları ve hukuku Kur’ân ve Sünnet’in garantisi altındadır.
Onların dünyada zayi olan hakları da ahirette telâfi edilecek, mükâfatları kat kat verilecektir. Onların hukukunu gözetmeyen evlâtlara yazıklar olsun ki, hem dünyada hem de ahirette zarara razı olurlar.
Vefat eden anne ve babalarımızı günde en az beş defa, her vakit namazının akabindeki duâ faslında, her namazın her son teşehhüdünde “Rabbenağfirli veli valideyye velil mü’minine” diyerek; mübarek gün ve gecelerde rahmet ve mağfiretin coştuğu anlarda anarız onları en güzel duygularla ve duâlarla...
Manevî atmosferde onlarla adeta yüz yüze gelir, sohbet ederiz. Onlar bize, biz onlara bakarız. İmanın derecesine göre coşan duygularla ebedî buluşmanın hazzına hazırlanırız.
Dünya durdukça, nesilden nesile intikal eden bir güzellik de, hiç şüphesiz “annelik” duygusu ve kavramı olmuştur. Peygamberlerin anneleri, eşleri ve kızları da bu kavrama “kudsî” bir güzellik kazandırmışlardır.
Ana denilince; Havva analar, Hacer analar, Amine analar, Ayşe analar, Fatma analar, vesaireler de anılmış olur.
Anneler ve annelik kadar; onlara bakmak, onlarla haşir-neşir olmak ve uzakta veya vefat etmişlerse, onları anmak da lüzumlu, mânidar, kârlı, sevaplı ve güzeldir.
Annemin vefatı, yine bir Anneler Günü olan 12 Mayıs’a denk gelmişti. Ömrü boyunca bir gün göremeyen çilekeş annem, dünyaca anılan bir “gün”de dünyasını değiştirmişti.
Evet, henüz çocukken öksüz ve yetim kalan, savaş yıllarında evlenen, çileli bir hayat içinde yedi evlât yetiştiren, babamın vefatından sonra omuzlarındaki yükü büsbütün ağırlaşan, gözlerine perde inmesiyle ömrünün son otuz yılını âmâ olarak yaşayan, çocukluğundan itibaren namaza düşkün olan, 89 yaşında dünyaya veda eden annem, dünyada bir gün görmedi. Salih ve saliha evlâtlarının ve torunlarının duâları daima arkasında oldu ve olacak inşaallah. Dünyada gün görmedi, ahiretinin mamur ve ebedî saadet olmasını Rabbül Âlemin’den niyaz ediyorum.
Şimdi düşünüyorum. Şu fakiri doğurduktan sonra kırk yıl daha yaşayan anneciğime bu kırk yıl zarfında ne kadar hizmet edebildim, hangi iyiliklerde bulunabildim. İtiraf ediyorum; onun benim için çektiği bin bir türlü sıkıntılarından kat-ı nazar, sadece iki tam yıl emzirmesinin, sadece bir gece uykusundan mahrum kalmasının hakkını karşılayabilmiş değilim.
Babama karşı hizmette kusurumun kusuruna bakılmayacağı henüz masum bir çağımda o vefat ettiği için affa liyakatimi düşünme rahatlığını ve kolaylığını; anneme karşı sorumluluğumda hissedemiyorum.
Tek çarem var: Allah’a sığınmak, O’na yalvarmak; hem kendim, hem annem ve babam, hem onlar hayatta iken onlara hizmet edenler için, hem bütün ölmüşlerim için, bu arada muhakkak ki, herkes için Allah’tan mağfiret dilemektir.
Bu vesileyle merhûme annemizle beraber bütün annelerimizi duâ ile anarken, hayatta olanlara da hayırlı uzun ömürler ve saadetler diliyoruz.