Dedim: Arada “gün” ile “demlik”i ayıran eğik çizgi var. Biri her gün yeniden doğduğumuz “gün”ü nazara verirken, öbürü sohbet ve derslerimizin vazgeçilmezi olan çay ile muhabbeti sembolize eder ki, her gün ve her an hayatımızdadır, tazedir. 

Dedi: Tutturmuşsunuz bir “tek adam” iddiası, yalnız sarayı görüyorsunuz, koskoca parlamentoyu görmüyorsunuz.

Dedim: Mevcut parlamento mevcut sistemde mevcut aritmetiğiyle daha çok ‘saray’ın nameşrû taleplerini “meşrû”laştırmaya yarıyor, milletin kara bahtına “ak” damgasını vurduruyor.

Dedi: Siz Yeni Asya yazarlarının, köşelerinizde sık sık Yeni Asya’yı medhüsena etmenizin mânası ne?

Dedim: Üstad, Kur’ân namına Risale-i Nur’u metheder. Biz de Yeni Asya’yı Risale-i Nur namına pekâlâ methedebiliriz. 

Dedi: Yeni Asya’yı okurken de siyasetle ve afakî malûmatla iştigal etmiş olmuyor muyuz?

Dedim: Hayır, bilâkis. Yeni Asya’yı dikkatle takip eden, menfaat üzerine dönen günübirlik menfî siyasetin şerlerinden korunur. 

Dedi: Yeni Asya da siyaset yazıyor, okurları da siyaset konuşuyor.

Dedim: Menfi siyasetin şerrinden korunmak, zararlarından arınmak ve müsbet siyaseti hakikatlere hizmetkâr yapmak adınadır siyasetimiz..

Risale-i Nur’un içtimaî derslerini dikkatle ve anlayarak okuyup dinlemeyen, gazetemizi almayan veya alıp da okumayan bir kardeşimizden, içtimaî ve siyasî hayata isabetli bakış beklemek beyhudedir. Çünkü onun bu sahada fikrî altyapısı yoktur, fikir egzersizinden mahrumdur.

Buna rağmen ona ısrarla anlatmaya ve itirazlarına mukabeleye çalışmak neye benzer bilir misiniz?

Sürekli idmanlı ve antrenmanlı bir futbolcunun; ömründe futbol oynamayan ve ayağını topa vurmayan bir dostunun kolundan tutup sahadaki oyunun içine çekmesine benzer.

Dedi: Kendinden çok emin görünüyorsun.

Dedim: Kendimden değil; okuduğum Risalelerden, gazetemden, bağlandığım şûrâdan ve dayandığım şahs-ı manevîden eminim.

Dedi: Yıllardır beklediğimiz hedefe ancak ulaştık. 

Hak geldi bâtıl zail oldu.

Dedim: Dinî ıstılahta kemalini bulan ve Mü’mini-Müslümanı doğrudan alâkadar eden, “hakkı hak bilip hakka uymak, bâtılı bâtıl bilip batıldan sakınmak” hakikatini günümüz siyasetiyle izaha kalkışmak ve partiler bazında ‘bu parti haktır, bu ise bâtıldır’ diye taksimatta bulunmak, en hafif ifadesiyle ahmaklıktır ve dinî hayata indirilen haince bir darbedir. Çünkü Üstad’ın ifadesiyle “din mal-ı umumîdir, inhisar altına alınamaz.”

Dedi: Bugünkü bu sisteme de demokratik usûllerle ulaşıldı.

Dedim: Ey saltanat heveslileri! Tasavvur ettiğiniz saltanat adına demokrasiye güya demokratik usûllerle “şah” çekmiş olabilirsiniz, ama onu “mat” edemiyeceksiniz! 

Evime de gelip giden bir dost dedi: Neden televizyonun yok, neden haberleri izlemiyorsun?

Dedim: Günlük siyaset ve hipnozlanmış medyanın algı operasyonlarıyla havadan nem kapmak o kadar yaygın bir karakter haline geldi ki, sen “bulut” diyorsun, “bize ördek dedin” diyorlar. 

En iyisi; gidişatın kaygan, havanın bulutlu olduğuna aldırmadan, kara bulutlarla uğraşmadan elimizdeki Nurlar’la aydınlatmaya çalışmak ve bulutların dağılmasını Nur hakikatlerine havale etmek..

Zamanı geldiğinde nasıl ki bütün yazışmalarımız, konuşmalarımız ve videolarımız bir bir ortaya dökülüyorsa; attığımız her adımın hesabını da bu dünyada olmasa bile ahirette mutlaka vereceğiz.

“Yevme tubles serâir (serâiru): Bütün sırların açığa çıkacağı gün.” (Târık Sûresi, 9) 

O ne muhteşem bir gün!