Mehmet’in babası bir akşamüzeri işten eve dönerken faili meçhul bir cinayete kurban gider. Annesi altı çocukla sudan çıkmış balık gibi ortada kalır. Babasının sigortası olmadığından onlara maaş da bağlanmaz. Ailenin en büyük çocuğu olan Mehmet, Anadolu Lisesi 2. Sınıf öğrencisidir. Anne, eşinin ölümünden birkaç ay sonra elde avuçta ne varsa tüketir ve geçinecek hiçbir şeyi kalmayınca birkaç eski püskü eşyasını yanına alarak İstanbul’daki ağabeyine sığınır. 

Mehmet okuluna devam edebilmek için parasız, pulsuz, evsiz ve kimsesiz burada kalır. Okul dönüşü ne kalacak bir evi ne de yiyecek bir lokma ekmeğim vardır. Koskoca dünyada tek başına yapayalnız ve çaresizdir. Sıra arkadaşı Faysal onun kolundan tutarak onu evine götürür. Mehmet okula gittiği günlerde dersleri tabiat olarak dinlemez. Öğretmenin anlattığı hiçbir şeyi duymaz, kendini sahipsiz ve çaresiz hisseder. Mehmet’in kâinatta bir nokta kadar dahi olsa güç alacağı ve dayanacağı kimsesi olmaz. Kendini karanlık bir geleceğin içinde boğucu, dipsiz, derin bir kuyunun içinde hisseder. Geçen her dakika onu dipsiz kuyuya daha çok çeker.

Bu karanlık ruh hali içinde nefesi kesilir, ruhunun bedeninden yavaş yavaş ayrıldığını hisseder. Mehmet, sıra arkadaşı Faysal’ın önündeki kitabı alıp bir tespihle oynar gibi kitabın sayfalarını çevirir. Kitabın bir sayfasındaki bir cümle yüreğinde bir umut ışığı olarak yanar. Yazıda Hz. İbrahim Nemrut tarafında ateşe atıldığında sakin ve kendinden emin bir tavırla, “Allah bize yeter o ne güzel vekildir” diyordu. Bunu okuyunca birden içine sıcak ve güven dolu bir rüzgârın estiğini hisseder. Kendi durumunu Hz. İbrahim’in durumuyla karşılaştırdığında durumunun hiç de kötü olmadığını görür. Biraz olsun rahatlar. Mehmet ruhunu rahatlatan yazıyı okumaya devam eder. Yazıda, “Hz. Âdem’den bu güne o kafileye daima gaybi yardımların gelmesi ve muarızlara ise her vakit semavî musîbetlerin inmesi. Evet, kavm-i Nuh ve Semûd ve Ad ve Firavun ve Nemrud’u gibi bütün muarızlar, gazab-ı İlâhîyi ve azabını ihsas edecek bir tarzda gaybî tokatlar yedikleri gibi, kafile-i kübrânın Nuh Aleyhisselâm, İbrahim Aleyhisselâm, Mûsâ Aleyhisselâm, Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm gibi bütün kudsî kahramanları dahi, harika ve mu’cizâne ve gaybî bir surette mu’cizelere ve ihsanat-ı Rabbâniyeye mazhar olmuşlar. Bir tek tokat hiddeti, birtek ikram muhabbeti gösterdiği halde, binler tokat muarızlara ve binler ikram ve yardım kafileye gelmesi, apaçık gündüz gibi zâhir bir tarzda, o kafilenin hakkaniyetine ve sırat-ı müstakimde gittiğine şehadet ve delâlet eder.”1 yazıyordu. 

Kitabın diğer sayfasını çevirdiğinde yazı “Allah bize yeter, o ne güzel vekildir!” diye devam ediyordu. Bu son okuduğu cümle Hz. İbrahim Aleyhisselâm ateşe atıldığında söylediği sözdü. Hz. Muhammed de (asm) “Müşrikler size karşı toplandılar, başınızın çaresine bakınız!” dediklerinde bu sözü söylemişti. Bu haber Müslümanların imanını arttırır ve onlar hep birlikte “Allah bize yeter, o ne güzel vekildir!” dediler.

Mehmet okumaya devam eder ve yazının devamında, “Demek ki insan “İntisab-ı imanî tezkeresiyle, Kadîr-i Mutlak öyle bir Sultana istinad edersin ki, zemin yüzünde her baharda dört yüz bin milletten mürekkep nebatat ve hayvanat ordularının bütün cihazatlarını kemâl-i intizamla vermekle beraber, her sene eşcar ve tuyur denilen o iki muazzam ordusunun elbiselerini tazelendirerek yeni libaslar giydirir, urbalarını ve formalarını değiştirir ve tavuğun ve kuşun fistanlarını ve çarşaflarını tazelendirdiği gibi, dağın libasını ve sahranın yüz örtüsünü değiştirir.”2 yazıyordu. 

Mehmet yazıyı okuduktan sonra, düştüğü dipsiz kuyudan asansör hızıyla aydınlığa doğru çıktığını hisseder. Yüzündeki çaresizlikten derinleşen çizgilerinin yerini ümitle beslenen tebessüm yer alır. Böylece sahipsiz ve kimsesiz olmadığını anlayarak rahatlar. Birkaç gün sonra bir hayırsever masraflarını karşılar ve bir öğrenci yurduna yerleşir. Barınma ve yemek ihtiyacı karşılanmış olur. Okul sonrası bir iş hanında gece bekçiliği yaparak eskisinden daha iyi bir duruma gelir. Mehmet, en güzel ve en güçlü vekil olan Allah’ın hiçbir kulunu çaresiz ve sahipsiz bırakmayacağını yaşayarak öğrenir. Mehmet üniversite sınavına girer. İktisat fakültesini kazanır ve iyi bir derece ile de mezun olur. Mezun olduktan sonra Almanya’da bir firmadan iş teklifi alır ve hayatını orada devam ettirir. Mehmet artık her şeye gücü yeten birine sırtını vererek hayatın yükünü ve zahmetini zorluklarla baş ederek yaşar. Gelecek artık onun için karanlık, dipsiz bir kuyu değil; ışıklar içinde bir kucaktı. 

Mehmet yalnız başına kaldığı zamanlarda “Allah bize yeter; o ne güzel vekildir” âyetini sık sık okuyarak damarlarındaki kan kadar kendini ona yakın hisseder ve nimeti verene geçmişteki zor günlerini hatırlayarak binler defa şükreder.

Dipnotlar:

1- Şuâlar, 16. Şuâ.

2- Şuâlar, 4. Şuâ.