Onlar da duâ edebilmek isteği ile içeriye girdiler. Hanımdan az uzakta ayakta durarak Fatihalarını okurken, hanımın mahzun ve gözyaşlarına boğulmuş hali içlerine dokundu. Rahatsız etmeyi istemiyorlardı, ama “Bir teselli edebilir miyiz acaba?” diye yanaştılar.

“Yakınınız yeni mi vefat etti acaba? Başınız sağ olsun.” Hanım kanlı gözleriyle şöyle bir derin baktı. “Hayır yeni ölmedi. Dört yıl oluyor öleli. Doğum yaparken kaybetmiştim yavrumu. O günden beri her gün buraya gelirim. O gittikten sonra hayatımın bir anlamı kalmadı. Sanki başka bir âlemde yaşıyorum. Bu dünyada değil gibiyim. Ona olan hasretim o kadar çok ki, şu yavrularımın başını dört yıldır bir kere okşamadım. Onları can-ı gönülden bir kere kucaklamadım. Evdeki bütün hizmetlerim aksıyor, iş yapmak istemiyorum.” dedi.

Bu açıklamalar üzerine hanımın yanına daha da yanaştılar. “Peki siz hayatı kendinize zindan etmekle o yavrunuzu geri getirebiliyor, aksayan bütün işlerinizi düzene koyabiliyor musunuz?” “Elbette hayır, ama hayalen de olsa o yavrumla beraber olduğumu düşünüp, hasretimi bir nebze dindirmeye çalışıyorum.”

“İyi de bu yavrularınızın günahı ne? Onların da sizin üzerinizde hakkı var. Sevilme ihtiyaçlarını, anne hasretlerini sizden başka kim giderebilir ki? Bu, ahirete giden yavrunuz gibi, onları da siz doğurdunuz. Onları da anneliğin o en güzel duyguları ile sardınız, sarmaladınız. Şimdi onların anneleri varken, adeta annesiz yaşıyorlar.” “Evet bu duruma vicdanım sızlamıyor değil, ama kendimi elimden doymadan alınıveren o küçücük yavrumun hasretinden kurtaramıyorum.”

“Peki hayatı yaratan kimdir?” “Allah!” “Ölümü halk eden kim?” “Allah” “Peki sen bu halinle Rabbine isyan eder vaziyete düşmüyor musun?“ “Ben isyan ettiğimi düşünmedim hiç. Sadece acım o kadar büyük ki, onu dindirecek bir çare bulamıyorum.’’

“Bu karşılaştığınız ilk ölüm hadisesi mi?” “Hayır. Annem, babam, dayım daha önce vefat ettiler, ama bu bambaşka bir şey. Evlât acısı hiçbir şeye benzemiyor.”

“Sen bu yavrunla bir gün saadetler içinde, hiç ayrılmamak üzere buluşmak istersin değil mi?”

“Ah elbette istemez miyim? Zaten buralara gelişim bu yüzden. Bu hallere düşmem o sebepten.“ “Öyleyse sana müjde! Senin bu yavrun seni almadan Cennete girmeyecek. Sana şefaat edecek. Sen yeter ki, Allah’ın rızası doğrultusunda yaşa. Daima istikamet üzere ol. Cennette o yavrucuğunla daima beraber olacaksın. Hiç ayrılmayacaksın. Onun mis kokusunu içine çekeceksin. O hep sana gülecek. Hep kucağında olacak.“

“Peki, buradaki bu feci halim nasıl sona erecek? Kendimi bu hasretten nasıl sıyıracağım?“ “Biliyorsun kardeşim, hepimiz öleceğiz. Herkes amelinin onu çektiği yere gidecek. Sen, madem ki kavuşmak var, elbette Cennete gitmek istersin?” “Elbette, kim istemez?“ “Herkes ister tabi ki, ama  dünya imtihanını başarıyla geçmek zorundayız, bunun için. Herkesin ayrı bir imtihanı var. Sen sanıyor musun ki, diğer insanların hiç derdi, gamı, tasası yok. Biz ne olursa olsun Rabbimizin doğru yolundan şaşmayacağız. Başımıza gelen hadiselerin içindeki hikmetleri bulmaya çalışıp, istikametli yoldan ayrılmayacağız. Sen şimdi eve gidince bir abdest al, gönlünü tam Allah’a bağlıyarak, içten bir duâ et. Namazlarını hiç ihmal etmemeye çalış. Zira kul, en fazla namazda Rabbine yakındır.“

Sohbet bu minval üzere devam ederken, hanım biraz rahatlamış görünüyordu. Bir seçim yapmıştı sanki. Gözlerini yanındaki evlâtlarından ayırmadan, birbirine, bir ötekine bakıyordu. Bir kız, bir oğlandı bunlar. Sessiz sessiz annelerinin yanında oturuyorlardı. Sanki onu kaçırmamak için, gerekirse nefes bile almayacaklardı. Sessizlik uzadıkça endişeleri arttı ve ikisi de yerlerinden kalkıp, annelerinin boynuna sarıldılar. “Anneciğim, bizi bırakma ne olur!“ diye ağlaşmaya başladılar.

Anneleri de sanki yıllarca hasret kalmış gibi onlara sarıldı. Bir yandan da “Hayır asla, ömrüm oldukça sizi yalnız bırakmayacağım. Ben ölen yavruma hasrettim, siz de bana. Sizin bu hasretinizi dindireceğim inşallah.” diyordu.

Bu tabloyu seyretmek doğrusu o iki bayan için de çok duygulandırıcıydı. Hanım bu tesellici arkadaşlarının orada olduğunu çoktan unutmuş görünüyordu. Kim bilir, nasıl duygular içindeydi. Sanki çocuklarını yıllar sonra ilk defa görüyor gibiydi. Bu unutulmuş yavrular da annelerine kavuşmanın sevinci ile ne yapacağını bilmez haldeydi.

Neden sonra hatırladı mezarlıkta tanış olduğu arkadaşlarını. “Çok işim var, çoook. Şimdi eve gideceğim, boy abdesti alıp duâ edeceğim. Namaz kılacağım. Uzun zamandır ihmal ettiğim evimi derleyip toparlayacağım. Yıllardır doğru düzgün yemek yiyemeyen ev ahalisine güzel bir yemek yapacağım. Bana bunca zaman sabreden beyimden helâllik dileyeceğim. Benim çok kahrımı çekti o. Hep sabretti, Yani, Rabbim nasip ederse yeni bir hayata başlayacağım inşallah. Duâlarınızı bekliyorum.” dedi.

“İnşallah. Bu gün böyle bir olayla karşılaşacağımızı bilmiyorduk, ama Rabbim biliyordu. Seninle tanıştığımıza çok sevindik ve her zaman duâlarımızda olacaksın. Rabbim cümlemizi doğru yolundan ayırmasın.“ 

İçten aminler göğe yükselirken, her iki taraf da mutlu idi. Yürekleri nurdan kandillerle ışıklandırılmıştı sanki. Hani bazen tarifsiz bir ferahlık duyarsınız ya işte öyle bir şey. Hissedilen, ama anlatılamayan...