Bir gün bir sohbet meclisinde, sevgiyi karşı cinsinde ilk defa tanıyan bir genç kızla tanıştım. Bana karşılıksız kalan sevgisinin şaşkınlığı içinde, kalbindeki derin acıyı tarif etmeye çalıştı.
Bir gün bir sohbet meclisinde, sevgiyi karşı cinsinde ilk defa tanıyan bir genç kızla tanıştım. Bana karşılıksız kalan sevgisinin şaşkınlığı içinde, kalbindeki derin acıyı tarif etmeye çalıştı. Ben de ona dedim:
“Senin kalbine tecelli eden bu nurun adı sevgidir. Onu sakın reddetme. Hor görme. Dünyanın en güzel hissiyatını sana tanıtan Rabbine teşekkür et. Sana tecelli eden karşındakine tecelli etmemiş. Belki o başka biri vasıtasıyla tanıyacak sevgiyi. Sen ise onun vesilesi ile tanımışsın. Şu anda muhatabın olmasa dahi, bir gün nasipse olacaktır. Olmasa da her sevginin seni götüreceği son nokta, Rabbinin sevgisidir. Yeter ki küçük dereciklerde boğulmaya çalışma. Okyanusa ulaşmaya çaba göster. İnsanlar bir damla suya ulaşmak için, koca okyanuslar yanında iken bazen göremeyebilirler. Suya kavuşmaya çaba gösterirken, o bir damla da uçar gider. Oysa dalgalarıyla, köpükleriyle, bütün gizlilik ve güzellikleriyle okyanus az ötesindedir. O peşinde koştuğu bir damla su da oraya aittir. Onu tarif eder, ondan haber verir.
“Şu anda sen çaresizsin. İnsanlar çaresiz kalınca, meded edecek kimsesi olmayınca kime sığınır? Rabbine değil mi? Bütün güzellikler O’ndan değil mi? Bütün tecelliler O’ndan değil mi? Kalbine sıçrayan bu sevgi damlası da O’ndan değil mi? Al o damlayı da okyanusa at. Ta ki kurumasın.
“Dünya cihetiyle sevgide muhatabın olabilir veya olmayabilir. Tek veya iki kişi, bir veya iki damla varacağı yer yine okyanustur. Mühim olan tecelli eden kaynağı tanımaktır. O’nu bulamazsan hep yarım, hep eksik kalırsın. Esas kaynağına atılmayan bir su damlası, elde ne kadar taşınabilir ki? Uçar gider nihayet. Senin susuzluk acını dindiremez.
“Bu acıyı kendine çektirme. Sana cevap vermeyen, seni duymayan, senden kaçan, senden haberi olmayan, sana muhatap olamaz… Sevgide güzellik, nur, ebed dolusu hayır vardır, ama karşılıksızsa hiç bir hayır yoktur. Elinde acıdan, karanlıktan, kimsesizlikten, çaresiz kıvranışlardan ve hayatını karanlığa atan boğulmalardan başka bir şey kalmaz. Sevgide boğulunmaz, sevgide hayat bulunur.
“Şimdi sen asla reddedilmeyeceğin, seni zaten kendine muhatap olarak yaratmış, en ince hissiyat ve hatıratına kadar seni bilen, seni sınırsız seven Rabbine terk et kendini. Senin için en hayırlı olanı O sana bildirecektir. Seni gerçekten seven, seni Rabbi adına seven, her ikinizin kalbine de birbirine mukabil aynı sevgiyi koyduğu, gerçek eşini kısmetinde varsa karşına çıkaracaktır. Bu dünyada yoksa ebed- de kimse mahzun edilmeyecektir.
“Senin de bir eşin var elbet. Hayırlısı derler ya hani. Bunu ancak yaratan bilir. Kendini boş yere incitme, hırpalama, mahzun etme. Rabbine dön, rahat et. Bile bile uçurumun kenarında dolanıp durma. Zira her an ayağın kayabilir. En sağlam ve en koruyucu kalen Rabbindir. O’nu sakın bırakayım deme…”
Bu sohbetten sonra o genç kardeşimiz teselli bulup, acısından sıyrıldı. En azından şaşkınlık içinde gideceği yolu şaşırmış vaziyette iken, istikametli bir yol seçme imkânına kavuştu. Ben de bu yazıyı aynı acıyı çeken yüzlerce genç kardeşimiz için bir teselli ve yol gösterici olması arzusu ile yazıyorum. Muhtaç kalplere şifa olması dileklerimle.
(Bizim Aile dergisinden)