1925-1950 Dönemi

1) Cumhuriyet gibi, halka dayalı bir rejimin, halktan ve halkın dinî değerler gibi kavramlarından kopuk bir uygulamaya maruz bırakıldığı,
2) Devletin resmî ideolojisinin eğitim eliyle okullara ve yeni nesillere uygulanmaya başlandığı,
3) Din adına çalışmaların tamamen durduğu veya durdurulduğu,
4) Din eğitiminin ortadan kaldırıldığı,
5) Okuma yazma bilenlerin harf inkılâbıyla bir gecede cahil kaldığı,
6) Irkçılığın (Türkçülüğün) devlet politikası olarak benimsendiği,
7) Pozitivist eğitim sisteminin yerleştirilip, dinî değerlerden yoksun bir neslin, özellikle Köy Enstitüleri gibi yeni nesil üretme çiftliklerinde yetiştirilmesine çalışıldığı, muallimlerin de bu çerçevede eğitim verdiği,
8) Tahripkâr ehl-i bid’anın ve değişik ifsat komitelerinin alabildiğine özgür bırakıldığı hatta teşvik gördüğü, tamirat için çalışanların ise yasaklandığı, hapishanelere ve sürgünlere mahkûm edildiği,
9) İslâmî değerleri tahrip etmeye yönelik Batı düşünce eserlerinin (Dr. Duzi’nin İslâm Tarihi gibi) Türkçe’ye çevrilerek genç nesillere okuma zorunluluğunun getirildiği, bir dönem yaşandı.

Bu dönemde Bediüzzaman

1) Söz konusu tahrip konularını Risale-i Nur ile tamir ve ihya çabası vermiştir. Bu çerçevede verdiği mesajlar şu şekilde yoğunlaşmıştır.
• İmanı kurtarmak
• Sünnet-i Seniyyeyi ihya etmek
• Ahlâk telkininde bulunmak
• Kardeşlik duygularını ihya etmek
• Müsbet hareketi ilke edinmek
2) Devlet yetkililerini, devletin yeni nesil yetiştirmek amacıyla verdikleri eğitimin sonuçlarının vehameti konusunda uyarmıştır.
3) Gerçekleşemeyen üniversite düşüncesini, açık ve yaygın bir eğitim modeli olarak Risale-i Nur’u uygulamaya koymuştur.
4) Yanına gelen mektep öğrencilerine fenlerin dilini anlamak için yeni bir yaklaşım sunmuş, fenlerin Allah’ın varlığını anlama ve birliğini fark etme dili olduğunu anlatmıştır.
5) Hapishane gibi hür olunamayan bir ortamda kitaplar yazmış ve dağıtmıştır. 
6) Devletin yapamadığı işi, mahkûmları eğiterek onları topluma kazandırmıştır.

1950-1960 Dönemi

1) Köy Enstitülerinin kapatıldığı,
2) Demokrasinin emeklemeye başladığı,
3) Din eğitiminin imam-hatip okulları ve İlahiyat fakülteleri eliyle yeniden verilmeye başlandığı,
4) Kur’ân’ın ve ezânın aslına çevrildiği,
5) İslâm ülkeleriyle ilişkilerin arttığı bir dönem oldu.

Bu Dönemde Bediüzzaman

1) İmam-Hatip okullarının 
açılmasını desteklemiştir.
2) Camii inşaatına bizzat katılarak, dini hissiyatın uyanmasını teşvik etmiştir.
3) Medreset’üz-Zehra isimli üniversite projesini yeniden hayata geçirmek için girişimlerde bulunmuştur.
4) Hukukun üstünlüğü ilkesinin yerleşmesi için gerekli ikazlarını yapmıştır.
5) Risale-i Nur’un devlet eliyle basılmasını istemiştir.

Sonuç

Bediüzzaman Said Nursî, çalkantılarla dolu, helâket ve felâket asrının insan fıtratına aykırı eğitim modellerinden hiçbirini benimsememiş; beşeriyete yeni eğitim modeli sunmuştur. Bu bağlamda, onun sunduğu model insanın özellikleri olarak şunları sıralayabiliriz:
1) İman çerçevesinde özgürlüğüne düşkün,
2) Duygusal ve entelektüel zekâsını kullanabilen,
3) Farklılıklara saygılı ve çeşitliliği benimseyen, 
4) Hamiyetli ve gayretli, fedakâr ve izzetli, 
5) Sorgulayıcı ve adaletli, insaflı, şefkatli ve merhametli,
6) Niçin yaşadığını bilen ve ona göre biçimlenen,
7) Kaliteli, insan-ı kâmil bir Asr-ı Saadet Müslümanı modelini hedeflemiş ve bunu kendi yaşayışıyla da göstermiştir. (Risale-i Nur Enstitüsü.org)
Ülkemizin maruz kaldığı iç ve dış tehlikelere mukabil yönetimlerle birlikte, yöre insanının da dikkat etmesi gereken çok hususların olduğu kanaatini taşımaktayız.

Paylaşım:

Bediüzzaman Hazretlerinin bu son derece faydalı ve çağdaş eğitim projelerine mukabil, devlet mevcut eğitim sistemiyle tahtaravalli oynamayı hâlâ sürdürecek mi?
Yazık oluyor şu ülke ve insanına doğrusu...