Yazılarımızın baş kısımlarında, Bediüzzaman’ı tanımada  gerekli olan üç unsurdan bahsetmiş, bunlardan birisinin de, talebeleri olduğunu ifade etmiştik.

Özellikle, Risale-i Nurlar'ın ilk telif edildiği yıllarda, Bediüzzaman’a, zor şartlar içinde, talebe olup, onun etrafında bütün bed muamelelere mukabil, Kur’ân hakikatlerinden ve Üstadlarından vazgeçmeyen, Nur’un bu kahramanlarıyla alâkalı Bediüzzaman Hazretleri'nin bir çok senakâr ifadeleri mevcuttur. Üstadları talebelerine, talebeleri de Üstadlarına öyle sıkı bir şekilde bağlanmışlar ki, âdeta birbirlerinde fâni olmuşlardır. Lâhika mektuplarından, mahkeme müdafaalarından ve  hatıralardan bunu anlamak mümkündür. Üstad Hazretleri'nin "Aziz, sıddık, mübarek, gayyur, ciddî, halis ve muhlis ahiret kardeşim..." şeklinde hitaplarına mukabil, talebeleri de ona, "Sevgili ve kıymetli Üstadım, faziletmeap Efendim Hazretleri..." gibi saygı dolu ifadelerle hitap etmişlerdir.

Üstad'ın talebelerine yazdığı mektuplardan kısa bir örnek sunmak istiyorum:

"O mübarek cemaat ise, Hulûsi’nin tabiriyle telsiz telgrafın âhizeleri hükmünde ve Sabri’nin tabiriyle Nur fabrikasının elektriklerini yetiştiren makineler hükmünde ayrı ayrı meziyetleri ve kıymettar muhtelif hâsiyetleriyle beraber, yine Sabri’nin tabiriyle bir tevafukat-ı gaybiye nev’inden olarak, şevk ve sa’y ü gayret ve ciddiyette birbirine benzer bir surette, esrar-ı Kur’âniyeyi ve envâr-ı imaniyeyi etrafa neşretmeleri ve her yere eriştirmeleri ve şu zamanda (yani hurufat değişmiş, matbaa yok, herkes envâr-ı imaniyeye muhtaç olduğu bir zamanda) ve fütur verecek ve şevki kıracak çok esbab varken, bunların fütursuz, kemâl-i şevk ve gayretle bu hizmetleri, doğrudan doğruya bir keramet-i Kur’âniye ve zâhir bir inâyet-i İlâhiyedir." (Mektubat)

Bediüzzaman ve talebelerinin durduğu noktayı göstermek bakımından bu gibi davranışlar ve hitaplar çok manidardır diyoruz.