Kastamonu ve civarında, “büyük âlim” vasfıyla tanınan ve bu hususiyete izafeten “Efendi” lâkabıyla da gönüllerde yer alan ve bilinen, âlim ve fazilet sahibi bir şahsiyetti, Mehmet feyzi Pamukçu. Bediüzzaman’ın, Eskişehir hapsi akabinde teşrif ettiği Kastamonu’da, talebe olarak kabul ettiği bu ehl-i ilim zat, Bediüzzaman’ın yüksek şahsiyeti karşısında, arz-ı hürmet ederek, ona talebe olur. Geniş ve büyük ilmine mukabil, yaşadığı asrın muallimine talebe olmayı yeğleyen Mehmet Feyzi Efendi, Nur irfan-ı mektebi içinde, muallimine sadâkatin yanı sıra, telif ettiği Nur şaheserlerine karşıda son derece büyük bir bağlılıkla, duyarlı bir şekilde, Üstadı ve öğretmenine karşı hizmet talebeliğini devam ettirir.

Yazdığı bir mektupta, muallimi olan, Bediüzzaman’a karşı his, duygu ve düşüncelerini şu cümlelerle paylaşır. Der ki: Sevgili Üstadım, “Terbiye-i maneviyenizin âsârını her vakit bize ihsas eden Rabb-ı Rahîmime ne kadar şükretsem yine azdır. Tahdîs-i nimet olmak üzere şunu da arz etmek isterim ki, hastalığımdan müşteki değilim. Çünkü lillâhilhamd, nur-u aynım (gözümün nuru) ve sürur-u ruhum ve gıda-i kalbim olan Risale-i Nur’un hakikatlerini bilfiil ve bittecrübe ders almama sebep oldu.”1

Hasan Feyzi’nin muallimi olan, Bediüzzaman ise, onu şu ifadeleriyle taltif buyurur:

“Kastamonu Hüsrev’i ve Süleyman Rüştü’sü olan Mehmed Feyzi ve Emin’in, Üstadlarının Kastamonu’daki hayatının bir tarihçesini, hüsn-ü zanla haddimden çok fazla senalarını tebdil etmeyerek kabulümün sebebi şudur ki: Mehmed Feyzi’nin bu samimane ve âlimane, hürmetkârâne mektubu, teessüratımı tam sildi, süpürdü. Feyzi ve Emin’in sadâkatlerinin bir kerameti olduğuna kanaat ettiğimdir.”2

Muallim ve talebe mülâhazaları kapsamında, Üstadı’ndan aldığı dersinin ulviyeti görülmektedir, talebesi Mehmet Feyzi Pamukçu’da. Bu anlayış, eğitimde özlenen bir tablo olmakla birlikte bir çözümdür.

Dipnotlar:

1- Emirdağ Lâhikası, Yeni Asya Neşriyat, s. 374.

2- a.g.e. s. 196.