Her taraf beyaz karla kaplı, yollar geçit vermiyordu. Bölgenin dağlarla kaplı oluşu, coğrafî bakımdan kış mevsiminin çetin geçtiği bir yerdi...

Dağ başı denilen mekânlarda kurulu köy okullarına gitmek, uzaklarda kalan köylerde görev yapan muallimlerle görüşme gündemdeydi. Eğitimci olmanın ve mesleğinin verdiği vazifelerden biriydi sadece bu...

Bu vesileyle ilçe kaymakamını aramış, gideceği mekânlara katkısını istemişti. İlçe kaymakamının yanı sıra ilçe tabur komutanı da eşlik etmişti bir kış çığlığına. Yağan kar diz boyuydu. Dağlar, bağlar ve ovalar beyaz yorganı çekivermişti üstüne adeta. Ak örtü yol vermiyordu. Bu duruma rağmen köyün birine varmıştık. Oradanda bir dağ sınır karakoluna, ardı sıra köye inip okula varacaktık.

Vakit akşama doğru hızla ilerlerken, köy okuluna varmış muallim beyle muhatap olmuştuk. Ne kadar da sevinmişti öğretmen bey. Öğretmen kalbi okşanmıştı kış çığlığı içinde...

Kışın doğusu..

Bir kış gecesinin dondurucu soğuğu hüküm sürüyordu. Doğuda dağ mekânlı sınır bir ilçesiydi burası.

Saatler gece yarısına yakınlaşmıştı. Evin kapısının dışarıdan hızlı bir şekilde dövülmesi tehlikeli bir durumun işaretini veriyordu. ”Hayırdır inşallah” demiş kapıyı açmıştım. Kendine has mahalli şivesiyle konuşan delikanlı heyecanlıydı. “Bizi örgetmen yolda kaldın. Öküzlerin kızağı...” diyordu. Durumu fark etmiştim. Hemen gerekli tedbiri almaya koyulmuştum. İlçenin uzak bir köyünde görev yapmakta olan Elazizli Aziz öğretmenin eşi doğum sancısı çekmekte iken öküzlerin bağlandığı kızakla köy yoluna revan olan köylülerle birlikte ilçeye gelmeye başlamışlar, yoğun kar dolayısıyla yolda kalmışlardı. Hastayı ilçeye getiren köylüler çaresizdi. İçlerinde bir delikanlı yaya olarak tez elden ilçeye gelmiş kapıya dayanmıştı. Kaymakamlık ve ilçe jandarma nezdinde gerekli tedbirleri alma yönündeki rehberliğimiz işe yaramıştı. Gece sabaha yakın ilçe sağlık ocağına yetiştirilen hastanın durumu memnuniyet vericiyidi. Adını “Mustafa” koyduk, diyordu Aziz öğretmen. Köylülerin vefası, yüz güldürmüştü. 

Sevinmiştik...