Aslında, en çok konuşulması, tartışılıp sağlıklı sonuçlara varılmasını gerektiren en ciddî meselelerdendir eğitim... Özellikle sistem üzerinde mülâhazaların yoğunluk kazanması icab eder. Çünkü, herkes sistemden şikâyetçi.

Eğitimin az konuşulur olmasının daha bir çok sebebi mevcuttur. Bunlar arasında, en başta gelen husus ise, tıkalı bir yapıya endekslenmiş veya şahıs/şahısları öne çıkaran bir anlayışın hakimiyetidir. Tam anlamıyla demokratik olmayan anlayışın sancıları da buna eklenirse adeta aşılamayacak halde olan bir yapıyla muhataptır, ülke ve insanımız...

Meseleler ne olursa olsun konuşulup tartışılma yoluyla doğru olan bulunur. Sonuçta bir uzlaşı sağlanarak aklın kabul ettiği oluşumlarla düzlüğe çıkarılabilir.

Üzerinde ciddî manada durulup, çok konuşulması gereken eğitim sistemine “İzm”li unsurlar, maalesef aşılamayan engeller olarak görülüyor. Bu bakımdan “Konuşulursa ne çare” kanaatı içinde kalınmaktadır.

Dahası; ortak akla dayalı projelerin hakimiyetinin dışında, yansımaları açıkça görülen şahıs/şahısçılık eksenli bir yapı, eğitimi tıkayan sebepler arasında değerlendirilmekte, aşılmazlığı da bu yüzden az tartışılmaktadır. 

Fıtrî ve ilmî ağırlıklı bir ruhun enstantanelerinin olmadığı bir sistemin konuşulması, eğitim meselemizi az konuşulur bir halde bırakmaktadır.

Halbuki, bir ülke ve insanı için, eğitimin yeniliği, çağdaşlığı gelişen ve değişen dünya literatürü için, oldukça önem arz etmektedir. Bu bağlamda, çok önemli kazanımların meydana gelmesine sebep teşkil eden eğitim daima tazelik ve yenilik, insan ruhunun vazgeçilmez ihtiyaçlarındandır.

Onun içindir ki, insanların ihtiyaçlarına mukabil eğitim unsuru değişim ve gelişim açısından yenilikçi özelliğini daima muhafaza etmelidir.

Olması gereken eğitimdeki fizikî, donanım, teknik gibi gelişmişliğe gösterilen alâkaların ruh yapısına da sirayet etmesi gerekmektedir. Çünkü, mesele insan odaklı bir unsurdur. Eğitim yoluyla, insanı çağın gerisine atılmaya sebep olan bir takım ruhsuz kaide ve kurallarla muhatap edilmesi yaşadığımız çağın anlayışına mugayir bir durumdur.

Günümüzde önem arz eden ve öne çıkmış bulunan demokrasi, hak ve hukuk kuralları, maddî ve manevî terakkiyi tetikleyen unsurlar içinde insanı, bir takım ilkel ilkelerle yetiştirmeye kalkmanın adı eğitimle bağdaşmaz.

Demokrasilerde ideoloji geçersizdir. Antidemokratik, dayatmacı ve izm’lere dayalı anlayışların artık miadını doldurduğu çağımızda, hür iradeye bağlı esasların ikame edilmesi aklın ve insanın fıtratının kabullendiği gerçekler sözkonusudur.

Eğitim sistemine yön veren zihniyetin anlamadığı ve anlamak istemediği evrensel gerçeklerden olan, günümüz ihtiyaçlarına uygun olarak telif edilen Kur’ân’dan kaynaklanan şaheserler ki, bunun adı, Risale-i Nur’dur. Bu şaheserlerde mevcut eğitimle alâkalı oldukça orijinal değerlendirmeler mevcuttur. Bu şaheserlerin müellifi olan Bediüzzaman Hazretleri yaptığı bir değerlendirmede, eğitimin esasını izhar ederek bir önemli ölçüyü belirler. Der ki, “Vicdanın ziyası, ulûm-u diniyedir. Aklın nuru, fünun-u medeniyedir. İkisinin imtizacıyla hakikat tecellî eder. O iki cenah ile talebenin himmeti pervaz eder. İftirak ettikleri vakit, birincisinde taassup, ikincisinde hile, şüphe tevellüd eder.” (Münâzarât).

Eğitim gibi çok önemli bir meselenin en çok konuşulmamasının sebeplerinden birisi de, ruhsuz bir oluşumun dikta ettirilmeye çalışılmasındandır.

Eğitim gibi ciddî meselenin, fıtrî hale gelmesi, insanımız ve ülkemiz için oldukça faydalı kazanımlarıyla öne çıkması adına, en az konuşulan meselelerden biri olmamalıdır.

Eğitim sistemindeki yanlışların silinmesi, doğruların yazılması gerekmektedir.

Sonuç; eğitim sisteminin mutlak düzeltilmesi lâzımdır. İyi bir kalem ve iyi bir silginin erbabı tarafından kullanılması gerekmektedir.