Birden aklıma birkaç hafta evvel bir otobüs şoförü ile yaptığım konuşma geldi. Aslında konuşmadan çok dinlemeydi. 

‘Uyanmış ya da en azından uyanmak meylinde gördüğüm bu adam, Müslümanların İslâmî yaşayışlarından, daha doğrusu İslâmı yaşamayışından duyduğu üzüntüden bahsediyor ve artık ümidinin kalmadığını söylüyordu. 

Gideceğim yere vardığım için konuşmamız bitti. O zamandan beri Bediüzzaman’ın Müslümanlar içinde en birinci hastalığın yeis olduğunu söylemesini düşünüyordum. Bugün tam bu manaları tefekkür ederken aklıma şöyle bir soru geldi: “İslâmiyet kırılmaz bir elmas hakikat olduğu halde nasıl olur da bu hakikatten ümit kesilir?” İşte tam bu sual, aklımda tezahür ettiği anda hemen önümde kırılmış bir cam şişe tevafuk etti. Haliyle birkaç dakikalık tebessüm doldu yüzüme. Anladım ve öğrendim ki o konuştuğum otobüs şoförü gibi ümidini kaybeden ya da kaybetme tehlikesinde olanlar bu kırılan cam parçalarını İslâmiyetin kırılmaz elmas hakikatleriyle karıştırmışlar. Dessas ve hileyle iş gören ehl-i dünya, dünyanın cam şişelerine elmas görüntüsü verdiği için ve kasıtlı olarak Müslümanların gözünün önünde beş para etmez camlarını kırdıkları için o adam gibi birçok Müslüman zatlarda “En güvendiğimiz İslâmiyet hakikati de parçalandı. Artık bizi bu bataklıktan kimse kurtaramaz!” diye evhama kapılıp -Allah muhafaza etsin- bütünüyle ümitlerini kaybediyorlar. 

Ehl-i dünya ne yaparsa yapsın, biz elimizdeki elmas hakikatin kırılmaz olduğunu ve gözümüze sokarcasına kırdıkları camların İslâmın o kudsî hakikatlerinin yanında beş para kıymeti olmayan taşlar olduğunu biliyoruz ve söylüyoruz. Onların bağırmalarına biz de cevaben haykırıyoruz ki:

“Eğer biz ahlâk-ı İslâmiyenin ve hakaik-i imaniyenin kemalâtını ef’alimizle izhar etsek, sair dinlerin tâbileri elbette cemaatlerle İslâmiyete girecekler; belki Küre-i Arz’ın bazı kıt’aları ve devletleri de İslâmiyet’e dehalet edecekler.”  

...

Evet ümidvar olunuz, şu istikbal inkılâbı içinde en yüksek gür sâdâ, İslâm’ın sâdâsı olacaktır! “