Sadrazam Gedik Ahmet Paşa tarafından 1472 yaptırılan külliyenin kronolojik bilgilerinden öte, manevi heybetiyle, saflar dolusu insanların asırlardır namazları, niyazları, duaları, zikirleri arş-ı alaya dalga dalga yükselen, salat-ü selamlara vesile olmuş o muhteşem mabed. 

Mü’minler, İlahi emri yerine getirmek için yıllarca, günde beş defa koşuşturmuşlar o kutsal mekâna. Kardeşçe saf tutmuşlar, omuz omuza vermişler. Tekbir sesleri yükselmiş dudaklardan, diller  Fatiha’lar okurken, kalpler manaları tasdik etmiş.  Hafızların seslerinden yükselen Kur’ân ayetleri kubbede çınlayan akustik ses dalgalarıyla gönüllere akmış, ilahi aşkı hatırlatan terennümleriyle... Cami, cem etmiş insanları, rıza-i İlahide buluşmuşlar, birlik beraberlik içinde çarpmış yürekleri...  

Rükuda eğilen ve secdeye varan başlar, rahmet âlemlerinin manevî miracına yükselmenin hazzını yaşamış ruhlarında, kul olmanın lezzetini tatmış gönüllerinde...  Yorulan, yaşlanan, hastalananlar takdir olunan vade yetince omuzlardan yükselmiş huzur-u Rabbaniye, bargâh-ı İlahiye yıllarca o mekândaki musalladan... Yerine yeni nesil kuşaklar kaldığı yerden devam edegelmiş, imanla, ihlasla ibadetlerine... 

Orası tarihi Hamamıyla, Taşmedresesiyle, Şadırvanı, geniş bahçesiyle ecdat yadigârı bir külliye. Eskiden ön tarafında sadaka taşları varmış. Muhtaç olanlar, kimseden minnet almadan, el açmadan ihtiyacı kadar alır, işini görürmüş. O mekânlar boş olmaz derler. Her zaman farklı, sırlı, bilinmez, erilmez Allah dostlarının, hak aşıklarının O selatin Caminin manevî ikiliminden feyz aldıkları söylenir.  

Oranın müdavimlerinden, herkesin tanıdığı, biraz safça, bazan mazbut, bazan meczup görünen Ahmet vardır. Kimseye zararı yoktur. Konuşmaz, görüşmez, mahçup ve mütevazi bir bakışı, utangaç duruşuyla cemaatin arasında geçer günleri. Akşam olunca evine gider. Bir akşam vakti, İmaret Camii’de namaz kılırken Ahmet’i hatırladım. İçimden akşamları olmaz ama, buralarda olsa da bir miktar yardım etsem diye düşünürken Ahmet geldi, yanımda namaza durdu. Namazdan sonra gönlümden geçen miktar, Ahmet’in nasibi oldu.

Bir de küçük boylu, minyon tipli, saf, temiz, çocuk ruhlu Tevfik vardır. Safolduğu kadar, sempatik, kendi halinde bir cami kuşu. Elinde tespihle namazda cemaatin arasında dolaşır, sessizce dua eder, konuşur kendi kendine. Hocanın yanına oturur, elini açar amin, der. Namaz kılan cemaatin başından namaz takkesini alıp başı açık olanlara giydirdiği olur. Onun mırıldandığı dualar fazla anlaşılmaz. Bir gün camide yanımdan geçerken: “ Allah’ım  rahmet ver!” der gibi mırıldanıyordu. Dışarı çıkınca havanın bulutlandığı ve yağmur çiselediği olmuştu. Cemaat namaz sonrası dua için ellerini kaldırdığı  zaman bezenTevfik’in tekrarladığı duası fasih bir şekilde anlaşılır:  “Allah’ım ateşe atma!..” sözlerini, yalvarmalarını bazen üpertiyle hatırlarım.

Efedayı’nın hikayesi biraz farklı. Soğuk bir kış günü dışarıda kalır. Sığınmak için gittiği hamamın külhanı kapalıdır. Camiye bakar kilitli. Arar tarar sığınacak bir kuytu yer bulamaz. Tabutun içine girip gecenin ayazından kurtulmaktan başka aklına çare gelmez. Tabutun içinde derin uykuya daldığı sırada müezzin sabah ezanını okumaya gelir. Oraları derleyip toparlarken takırtıdan Efedayı rahatsız olur, uyanır. Avazı çıktığı kadar bağırır: “Ya bana buradada mı huzur yok?” Kalkar oturur! Bu durumda görevli çok korkar, kaçar. Müftüye durumu bildirirler. Böylece Efedayının huzurevi hayatı başlar ve vefat edinceye kadar orada kalır.