Esas zenginliğin, kalıcı bereketin gönüllerdeki bekaya yönelik, kabirden sonra insana faydalı olan variyet olduğunu bildirmişlerdir.

Allah rızasının haricinde beklentisi olmayan gönül sultanları yaptıkları hizmetin ecir ve sevabını Allah’ın rahmet hazinesinden aldıkları gibi, insanların arasında da muhabbetleri ve itibarları, asırlar geçse de silinmemiştir. Onları, sağlığında bast-ı zaman ve  bast-ı mekânla  aynı anda, ayrı yerlerde görüldüğü gibi, vefatlarından sonra da insanlar, veli zatları sahiplenip benimsediği için herkes mezarının, ya da makamının kendilerinin yöresinde, yanında olduğuna inanır, hürmet ederler.  

KOÇGAZİ DEDE’NİN KERAMETLERİ

Kerametleri, menkıbeleri, manevî tasarrufları, hayır ve iyilik hikâyeleri dilden dile dolaşan Koçgazi Dede’den akılda kalanlardan bazıları şöyle:

Koçgazi’li Deveci Mahmut, oğlu Osman Gazi ile Antalya tarafından çok sayıda yüklü, donanımlı ve çanlı deve kervanıyla nakliye ve ticaretten dönerken kestirme yol olan Baraklı Damlarından Koçgazi Türbesi yanından köye inerken seher vaktine rastlamış. Deveci Mahmut,  o saatlerde türbede yeşil sarıklı insanları görür. İçlerinden biri, kervan sahibine: “Seher vakti buradan geçmeyin, rahatsız oluyoruz” demiştir. O an durumu anlamayan kervanın önündeki Osman’a babası sonradan söylemiş.

Yunan işgali sırasında Uşak taraflarına Koçgazi Türbesinin olduğu yerden peş peşe toplar atılmış. Koçgazi Köylüleri, topların kızarıp kızarıp gittiğini görmüşler. Yunan işgali olduğu, topların Yunan askerlerine atıldığı sonradan anlaşılmış. Yunan askerleri yakınlara geldiği halde köye giremediği gibi, türbenin olduğu tepeye de çıkamamış.

ORMANA KİMSE DOKUNMAZ

Koçgazi Dede türbesinin bulunduğu yerin güney ve batı kısımları ardıç ağaçlarıyla kaplı ormanlıktır. Bu ormanlıktaki ağaçlardan kesen, tahrip eden, evine götüren insanların başına bela ya da felâket geleceğine inanılır. O insanlar da sonradan kendine gelen tokadın sebebini itiraf ederler. “Yaş kesen baş keser” atasözünün hassasiyeti o tepedeki ormanlıkta hâlâ devam ediyor.

Türbenin avlusunda küçük bir kuyu vardır. Bazı insanlar, ziyarete gittiklerinde su bulamadıklarından yakınırlar. Başka bir zaman, Dede’yi ziyarete giden insanlar, kuyudaki sudan abdest aldıklarından, içtiklerinden bahsederler.

Manevîyat sultanı olarak gönülleri aydınlatan Koçgazi Dede, manevî zenginlikle kalpleri aydınlatmış, kabirden sonra faydalı olan tükenmez hazineleri ders vermiştir. Fakat gafil insanlar, bir zaman definecilik yapıp para bulmak için manevîyat sultanının kabrinin çevresini kazıp, talan etmişler. Sonradan o kişilerin başına olmadık belâlar, musibetler gelmiş, sonunda itibarsız şekilde, fakrı zaruret ve sefalet içinde ölmüşler.

ÇAMDAĞI GİBİ YÜKSEK ASUDE

 Koçgazi Dede, tepenin üstünde, Çamdağı gibi yüksek asude ve tefekküre elverişli müstesna bir mekân. İnsanları hayran bırakan güzellikleri varılmaya ve görülmeye değer. O köyden H. Hüseyin Erol, çocukluğunda okumak istemeyip Dedenin dolaylarında oğlak gütmeye heveslenir. Baharda güneşin, çimenlerin ve çiçeklerin bol olduğu yamaçlarda oğlak güderken uyuya kalır.

Babası geldiğinde oğlakları sorar. Ancak oğlaklar uzaklara gitmiştir. Bu ihmalini ve kusurunu babasının tokadıyla öder. Ondan sonra okumaya karar verir. Talas Hoca vasıtasıyla Bediüzzaman’ı tanır. Hafızlığı ikmal eder, Arapça tahsili yapar, İmam Hatibi Okulu’nu bitirir. Uzun yıllar din görevlisi olarak vazife yapar, talebe okutur, hafız yetiştirir. Babasından yediği tokadı, ilim tahsil etmek için Koçgazi Dede’nin şefkat ve teşvik tokadı olduğundan bahseder.