Dükkânının önündeki asırlık çınar ağacının gölgesinde mevsimler boyu dostlarıyla şaka matrak geçen zamanda ne tatlı hatıralar yaşanmıştır kim bilir. 

O hatıralardan, intibalardan ve yanlışları düzeltme adına zamane siyasetinin zülfi yârine dokunacak pervasız, keskin, müsamahasız yazıları da “Çınar Altı” başlığıyla zaman zaman mahalli gazetelerde yayınlanırdı.

Onun kalemine değen bürokrat, insanları incitiyorsa, zulüm ediyorsa, kanunlara aykırı, fevri davranışları varsa iflah olmazdı. Doğru yolda olanlar, inançlı, dürüst, çalışkan, şahsiyet sahibi ve başarılı iş yapanlar, proje geliştirenler de “Çınar Altı” köşesinde sitayişle anlatılır, örnek gösterilir, iyiliğe teşvik edilirdi.

Üslubu, anlatımı, iğneli, esprili, şaka ile karışık doğruları mukteza-yı hale göre muhatabına direkt söyler ya da dolaylı anlatırdı. Onun esprili laf sofrasından nasiplenen kişi o meclisteki herkes gibi gülümsese de kulaklarına kadar kızarır, gerekli dersi alırdı.

Yılların esnafı, itibarlı, sözü dinlenen erdemli bir insandır. Kapısı herkese açıktır. Gelenleri yanındaki misafirine tanıtır: Bu senatör, bu ecenaz, bu kırk altı numara, bu da yarasa gibi akşam vakti çıkanlardan. İşyerine gelenler cömert ikramlarını, demli çayının tadını bilirler. 

Bazıları da onun iğneli laflarından, dokunaklı fırçalarından hoşlanırdı. Onu konuşturmak için inadına damarına basar, lafı ağzına verirler. İlkin “Yine kaşınma, işine bak!” gibi sözlerle ikaz eder. Israr ederse, gün görmedik laflarla sağanağa tutulur, dersini alır, giderdi.           

Haksızlık karşısında onu susturmak mümkün olmazdı. Geçmişte mensubu olduğu ve yönetim kurulunda bulunduğu partinin kongresinde konuşmasına şahit olmuştum. Söz alıp kürsüye geldi. Kongrede bulanan ve yanlış uygulamaları olan Bakan’ı muhatap alıp konuşmuştu. Açıkça hatalarını, ihmallerini sayıp dökerek yüksek sesiyle, mimikleriyle, vücut diliyle ve güçlü hitabetiyle sert bir şekilde uyarmıştı. O konuşunca, tıklım tıklım dolu koca salonda alkış tufanına tutulmuştu…

Vural Abi, hacca gitmek için Güncü Turizm’e yazıldığında her gören İbrahim Hocaya zor bir görev üslendiğini söylerler. Hoca, Vural Abiye gider ve konuşulanları anlatır. Vural Abi, doğru söylemişler, ben haksızlık karşısında sabırsızım. Sinirlendiğim zaman yüksek perdeden müdahale ederim. Konuşurum, kızarım, ağzımdan hakarete varan sözlerde çıkabilir, Hocam der.

Hoca, ne yapacağız? diye düşünürken Vural Abi, pratik zekâsıyla işi çözer. “Hocam, ben sinirlendiğim zaman kontrolü kaybedebilirim. O mukaddes topraklarda günaha girmemem için sana bir yöntem söyleyeceğim. Benim sinirlendiğim zaman yüzüm kızarır, sesim yükselmeye başladığı zaman gel hemen benim ceketimin eteğinden asıl, ben anlarım ve sakinleşirim.” der.  

Gerçekten de Vural Abi, hac yolculuğunda birkaç sefer gazaplanır, tahammül sınırlarını aşan vakada sinirlendiğini fark eden Hoca, her seferinde çabucak Vural Abiye yaklaşır, üzerindeki ceketin eteğinden çeker. “Hocam, mesaj yerini buldu, müsterih ol. Her şey kontrol altında.” cevabı gelir.

Şimdi emekli bir esnaf olarak köşesine çekilip küllenmiş gibi görünse de; haksızlık ve adaletsizlik konusunda eşelendiğinde bir volkan gibi kükrer, öfkeli alevleri göklere yükselir…