Hizmetleriyle, eserleriyle, açtıkları tefekkür ufuklarıyla, yaptıkları manevi fütuhatlar ve kazandıkları muzafferiyetlerle kalıcı izler, tatlı hatıralar bırakırlar. Yıllar rüzgâr gibi bir çırpıda geçer gider. Zaman eskiyip hak vaki olunca gidenler, kalanlara unutulmaz eserler, hatıralar ve mekânlar bırakırlar. 

Bediüzzaman’ın “Yıldız Saraylarına değişmem.” dediği yerler, Risale-i Nurların telif edildiği müstesna mekânlardır. Isparta havalisi, Barla civarı, Çamdağı’nın yüksek, asude, ıssız tepeleri unutulmaz hizmet hatıralarıyla doludur. Üstad, yalnızlığın, gurbetin, ihtiyarlığın kederlerini ve asrın manevi mesuliyetinin ağır yüklerinden dağlarda Rabbine iltica ederek ferahlarmış. Çamdağı’nda yüksek bir çam ağacındaki mekânda uzlet halinde, uzun süre yalnız kalarak ibadet, zikir, fikir, şükür ve tefekkürle kâinatı okumuş, manevi sırlara, İlahi tecellilere, ilmi derinliklere mazhar olmuş. 

Kur’ân’ın asrımızı aydınlatan tefsirlerinden feyiz alan fedakâr talebeleri, Bediüzzaman’a pervane olmuşlar. Her zaman ve her yerde ve her şartta onun taşıdığı İslâm, iman ve nur meşalesinin şavkından ayrılmamışlar. Her biri kendine tevdi edilen vazifeleri cesaretle, fedakârlıkla ve sadakatle ifa etmişlerdir. O serdarlar, saff-ı evveller, Mübarekler Heyeti, Sıddıklar, Nur Postacıları, Isparta Kahramanları gibi unvanlarla nur tarihinin şeref levhalarına geçmişler. Şefkat timsali ağabeyler olarak sevgiyle, minnetle, dualarla gönüllerdeki yerlerini almışlardır.

Dördüncü Mektup’ta Çamdağı’nın yüksek tepelerinde yalnız kaldığı zaman, insanlarla sohbet arzu edince Isparta Kahramanlarını hayalen yanında bulur, hasbihal eder onlarla teselli bulurmuş. Bediüzzaman’a yüksek dağlarda, tenha tepelerde, ıssız derelerde temaşa ve tefekkür ederek manevi inkişaflar, mahrem sırlar, tevafuklar, ilhamlar, sünuhat perdeleri açılmış ve hakikatler bariz görünmüş. Cenab-ı Hakkın Vedud ismine mazhar olan zatların o ismin cilveleriyle, mevcudatın pencereleriyle Vacibü’l-Vücud’a baktıklarını misal verir.   

“Öyle de şu hiç-ender hiç olan kardeşinize, yalnız hizmet-i Kur’ân’a istihdamı hengâmında ve o hazine-i bînihayenin dellâlı olduğu bir vakitte, ism-i Rahîm ve ism-i Hakîm mazhariyetine medar bir vaziyet verilmiş. Bütün Sözler, o mazhariyetin cilveleridir.” “Aziz kardeşlerim” diye hitap ettiği Isparta Kahramanlarına müjdeli bir hakikati beyan etmiştir. 

Çamdağı’nda Üstadın “Vuhuşa ünsiyet ettim.” ifadesindeki mevcudat, mahlûkat ve yabanilerle ünsiyetin, dostluğun sırlarını, gizemlerini ve manâlarını hep anlamaya çalışırdım. Mahlûkata şefkatle muamele eden Üstadın nasıl mukabele gördüğünü hayalen ulaşabilmeyi düşünürdüm. Muhtelif hatıralarda, bazı mahlûkatın Üstada alâkadarane teveccüh ettiğini, emrine muti olduğunu öğrenmiştim. 

Barla Sıddıklarından Marangoz Mustafa Çavuş’un müşahedesi, zihnimdeki merakın ve müşkülatın derinliklerine ışık tuttu: “Mustafa Çavuş, Bediüzzaman’ın gezilerine de katılmıştır. Bir gün Üstadıyla birlikte Çam Dağından Barla’ya dönerken, kuşların ve büyük bir kartalın kanat çırparak Üstadı yolcu ettiklerini, Üstadın da onlara mendil sallayarak selâmlaştıklarını, kuşların Çam Dağından tâ Barla yakınlarına kadar kendilerini takip ettiklerini anlatır. Bunları anlatırken Çanakkale gazisi Mustafa Çavuş’un, rikkate gelerek gözleri yaşla dolardı.1

Dipnot: 

1- Necmettin Şahiner, Son Şahitler, c. 1, s. 307.