Aslında her şeyin kâinat içinde ve yeryüzünde kendine göre bir yeri ve değeri vardır. Bu bir insansa hayatı, hatıratı, duyguları, düşünceleri, hayalleri, umutları, özlemleri, anlatılmamış, bilinmezlikler içinde yazılmamış hikâyeleri vardır.

Devamlı açık duran çalışma odamın kapısının önünden her sabah ve akşamüzeri geçer. Yarı felçli, konuşamayan, vücudunun yarısını, tek kolunu kullanabilen sessiz bir insan, Mustafa Amca. Bastonuyla yürür, gezer. Masum duruşu, kibarlığı, kendi iç dünyasındaki değerleriyle yaşayan ve başkasını rahatsız etmeden kendi halinde, sessizlik içinde yaşayan bir insan. 

Sabah işyerine geldiğimde masada duran, yapılması gereken günlük işleri planlarken O, ağır aksak yürüyüşüyle kapının önünde belirir. Fark etmesem bekler, göz göze geliriz. Koluna taktığı bastonuyla sağlam kolunu yukarıya kaldırır, eliyle selam verir. El işaretiyle mukabil selamı alır, tebessüm eder, geçer. Yüzünde tebessüm göremediğim zaman, arkasından dışarı çıkar, bahçede buluşuruz. Birkaç söz, işaret ve ısmarlanan bir çay onu mutlu etmeye yeter, asık yüzünde hüzünler kaybolur, güller açar.

Uzun süredir devam eder bu selamlaşma, başkaları fark etmese de Onunla benim aramda özel bir samimiyet ve ünsiyet meydana getirdi. Her sabah işe başlarken, giyinmiş, kuşanmış, hazırlanmış olarak, gecikmeden aynı saatte aşağıya inmek ve selamlaşmak için heyecanla hazırlandığını belli oluyor.

Yeryüzünde kıymetli bir varlık olarak Allah’ın mülkünde teslimiyetle, şükür ve rıza ile şikâyet etmeden yaşayan Mustafa Amca, o gün sabah kapının önünde, aynı noktada mutat selamına mukabil selamını aldı. Yüzünde belli belirsiz endişe sezilse de fark ettirmiyordu. 

Her zaman olduğu gibi akşamüstü mesai bitimine yakın aşağıya inip kapının önüne gelmiş. Kısıtlı hayatıyla, derdini kimseye anlatamasa, konuşamasa da  gurbette, yalnız bir insan olarak yaşarken alıştığı, kanaat ettiği, mutluluk iksiri olan selamlaşmayı ummuş, bir süre beklemiş.

Hiç kapalı görmediği kapının duruşuna anlam verememiş. Gönülden gönüle akan muhabbetin önüne sanki sıra dağlar konmuş gibiydi. Dili konuşsa ve Hasan Feyzi’nin şiirini okumuş olsaydı, o da belki aynısını söylerdi: 

“Yine sen, yaş yerine kan akıtıp ağla gözüm…/ Çünkü hicran dolu kalbim yine hicran olacak.”

İçimizi kemiren menhus ayrılığın mukadder ve mahzun adımların peşinde gölgemle birlikte yürümüştüm. El salladıklarım gerilerde kaldı, sessizlik içinde düşünceli, tereddütlü bakışlarla.

Kapı önünde öylece kalan Mustafa Amca, kimseye hiçbir şey söylemeden başını önüne eğerek veremediği selamıyla ağır aksak buğulu gözlerle geri dönüp gitmiş. Gurbet akşamlarından birisi daha siyah tül gibi onun kederli kalbindeki duygularını perdeleyip örtmüştü.