Hal-i âlemin gidişatı, üstesinden gelemediğimiz hadiselerin tesiriyle mâneviyatımız sarsılır. Bütün hissiyatımızın, inisiyatifimizin, irademizin dışında gelişen vakalar iç dünyamızda derin izler bırakır. Gücümüzü aşan olumsuzluklarla bocaladığımız, üzüldüğümüz, ümitsizliğe düştüğümüz olur. 

Geçmiş zamandan gelen elemler ve gelecek zamandan duyduğumuz endişeler, içinde bulunduğumuz sıkıntıları daha da çekilmez hale getirir, gücümüzü zayıflatır, direncimizi kırar, karamsar ve çaresiz bırakabilir.  

Ahirzaman gençliğindeki çıkmazlar, âlem-i İslam’ın içinde bulunduğu sıkıntılar, insanların uğradığı haksızlıklar, zulümler, göçler, açlıklar, ölümler… Kendi iç dünyamızda ve çevremizde bizi derinden sarsan, ruhumuzu tedirgin eden hayatın külfetleri karşısında fark ettiğimiz acizliğimiz! Yaşlılık, hastalık, çaresizlik gibi açmazlarımız, kabir ve ötesi için cevapsız kalan onlarca sorular…

Geçenlerde böylesi soruların ve sorunların içinde bocalayan gençlerden bir grup, ders anlatan öğretmeni, soru yağmuruna tutmuşlar!.. Hayatın safhaları, yaşlılık, ölüm anında insanın durumu, ölümün, kabrin korkutucu, karanlık, soğuk yüzü ve ölümden öteyi hatırlatan, düşündüren, endişelendiren konuları merak edip sormuşlar.

Gençlerin saf zihinleri, temiz kalpleri ve samimi öğrenme fikriyle sorularının cevabını Yedinci Rica’dan beraber mütalâa etmişler. Onların anlamalarını, yorumlarını, orada bahsedilen ve çare olarak gösterilen hakikatlerin gencecik dimağlar üzerindeki etkisini merak edip dinledik.  

Öğretmen arkadaş, çocukların müspet intibalarını, hüsn-ü kabul tavırlarını, ilzam olmuş fikirlerini kısaca bahsetmekle beraber o derste, daha çok kendi âleminde yeni ufuklar açıldığını söyledi. Yedinci Rica’yı mütalaa ederken önceden fark etmediği sırları, mânaları, hakikatleri, ifadeleri, tabirleri, farklı ve orijinal fikirlerin, kendi âlemine açıldığını zevkle hissetmiş.   

Yedinci Rica dersini dinlerken yaşadığımız hayatta zamanın derinliklerine yolculuk yapıyoruz. Geçmiş zamanın derelerine ve gelecek zamanın dağlarına bakarak tefekkür ufuklarına gidiyoruz. Bediüzzaman’ın Ankara kalesinde hissiyatını etkileyen, geçmiş zamanı ve ayrılıkları çağrıştıran hüzünlü sonbahar mevsiminde içi içe dört beş ihtiyarlığı ve özellikle şanlı Osmanlı Devletinin ihtiyarlığı ve Hilafet Saltanatının vefatı Ankara’da en kara bir halet i ruhiye ile bir nur, bir teselli, bir rica aramış… 

Bütün zamanlar, mekânlar, olaylar teselli yerine vahşet vermiş, karanlıklı bir kabir suretinde görünmüş, ünsiyet yerine dehşet vermiş. O hazır gün, ölmek üzere can çekişen cismini taşıyan bir tabut suretinde görünmüş. Ömür ağacının üstünde cenazesinin durup kendine baktığını ifade etmiştir. 

“Gördüm ki, esassız, fâni olan dünya, hiçlik derelerinde ve yokluk zulümatında yuvarlanıp gidiyor. Derdime merhem ararken, zehir ilave etti.” Cümlesiyle kulun aczini, fakrını nazara veriyor ve korkulara, hüzünlere, kabir, ölüm elemlerine karşı çareyi gösteriyor.

“Bu altı cihetten gelen dehşet, vahşet, karanlık ve me’yusiyet içinde çırpındığım hengâmda, birden Kur’an-ı Mu’cizül’l Beyânın semasında parlayan iman nurları imdadıma yetişti.” İman nurun ışığıyla her şeyi tenvir edip aydınlattığı, dehşet aldığı şeylerin teselliye, vahşetin birer ünsiyete çevirdiği, delillerle izah ve ispat edilmektedir. 

Velhasıl iman nurlarıyla bütün zamanlar, mekânlar, hal ve istikbalin aydınlandığı, her şeyin güzel tarafı, hikmet ve rahmet veçhesi görüldüğü, kabrin âlem i nura, ebedi saadete açılan bir kapı olduğu, cüz-ü ihtiyarın cenneti kazandırdığı akli, mantıki delillerle anlatılmıştı. 

O akşam ders salonundan ayrılırken, dinlediklerimizden aldığımız manevi feyiz ve lezzetle kalben, ruhen ve bütün duygularımızla sevinçler yaşadık. Hissiyatlarımız, duygularımız, latifelerimizin aldığı huzur ve ferahlıklarla evimize döndük.