Bunda da, devlet idaresine hakim olan ve Laikliği Din’in zıddı (Dinsizlik) olarak yorumlayan Resmî İdeoloji’nin1 tesiri büyük olmuştur. Daha önce 1924’te çıkarılan ve Materyalist düşünceye dayanan Tevhid-i Tedrisat (Eğitim ve Öğretimi Birleştirme) Kanunu da Eğitimde Âhlak ve Manevî değerlere zıt bir ortam teşkil etmişti. İşte bundan sonraki gelişmeler hep bu çerçeve içerisinde cereyan etmiştir. Bu düşünceye uygun olarak 1936’da eğitimle ilgili bir proje geliştirilmiştir. Buna dayanılarak 17 Nisan 1940’ta Köy Enstitüleri Kanunu çıkarılmış ve köy okullarında vazife yapacak öğretmenleri yetiştirmek üzere Köy Enstitüleri kurulmuştur. Bu kanunun TBMM’de görüşülmesi sırasında asıl gayenin farkında ve karşı görüşte olan milletvekilleri, “köylülerin parasız çalıştırılarak acımasızca istismar edileceği, kız-erkek bir arada eğitim görmelerinin (Karma eğitimin) Ahlâk anlayışına aykırı olduğu, Köy Enstitüleri’nin keyfi olarak geliştirilmiş bir model olduğu ve neticede “dinsiz, inançsız bir tip yetişeceğini” savunmuşlardır.

Zaman onları haklı çıkarmıştır. Çünkü bu okullarda yetişenler, halk arasında ve derslerde resmen inançsızlık propagandası yapmışlardır. Bunlar aynı zamanda o günkü Cumhuriyet Halk Partisi’nin birer militanı idi. Böylece halkın din ve ahlâk konusunda yozlaşmasında büyük rolleri olmuştur. Bu menfi gelişmelerle ilgili (hususiyle Dîn, Ahlâk, Namus konusunda) tüyler ürpertici örnekler hâlâ canlı birer hatıra olarak yaşayagelmektedir. Buralardan yetişen Mehmet Başaran, Talip Apaydın, Fakir Baykurt ve Mahmut Makal gibi yazarlar, yazdıkları eserlerinde açıkça komünizm ve ahlâksızlık propagandası yapmışlardır. Rus asıllı İsmail Hakkı Tonguç ile Millî Eğitim eski Bakanlarından Hasan Ali Yücel de, dinsizlik ve ahlâksızlık eğitiminin baş mimarlarından, aynı zamanda bu zararlı müesseselerin kurucularındandır.

1974’te Ecevit’in kurduğu koalisyon hükümetinin Millî Eğitim Bakanı sol görüşlü Mustafa Üstündağ zamanında okullarda dersler büyük ölçüde ihmal ediliyor, öğretim elemanları-öğretmen ve öğrenciler alenen komünizm propagandası yapıyorlardı. Bu propaganda neticesinde yükseköğretim okullarında, üniversitelerde sürmekte olan anarşi ve terör hadiseleri ortaöğretime de yansımıştır. Buralarda sağ-sol diye bölücü gruplar arasındaki ideolojik kavgalar ve büyük çaptaki şiddet olayları giderek artıp binlerce kişinin ölümüne sebep olmuştur! Dolayısıyla anarşi ve şiddet olayları zirveye ulaşmıştı! Gerek Başbakan Ecevit, gerek Millî Eğitim Bakanı Üstündağ, Mecliste ve Meclis dışındaki konuşmalarında, anarşinin aleyhinde çarpıcı konuşmalar yapmışlardır. Oysa ki, hükümet olarak el altından sol faaliyetlere ve anarşik hadiselere icraatlarıyla kol-kanat geriyorlardı.

Bu koalisyon zamanında (1974’te) “Genel af” ilân edildi ve çeşitli eyleme katılmış anarşi suçundan yatan binlerce siyasî mahkûm serbest bırakıldı. Bunların da –üstüme üstlük- pek çoğu öğretmen olarak tayin edildi. Böylece Eğitim, iyice felç edilmiş oldu. Ayrıca, Yaz Okulu, Mektupla Öğretim gibi usûller ihdas edildi. “Hızlandırılmış Eğitim”le 4–5 haftada öğretmen yetiştirilmeye çalışılmıştır.

Hülâsa, iktidarı hileli yollarla ele geçiren art düşünceli siyasetçiler, halkın maddî ve manevî öz değerlerini kendi ideolojilerine kurban etmişlerdir!

Ülke hâlâ bunların yol açtığı anarşi sancısıyla kıvranmaktadır.

Dipnot:

1- Batı literatüründe laiklik, din ve devlet işlerinin birbirinden ayrı yürütülmesi ve din emniyeti manasına gelir.