Materyalist Batı Felsefesinin maneviyattan uzak bakışıyla fenler hakkında eğitimin her kademesine yerleştirme gayretinde olduğu inançsız teoriler insanlığın kafalarını karıştırmaya yönelik sinsi bir plandır.
İslâm dini, asıl kaynak olan Kur’anı Kerimle, müspet olan bütün fenlerin Allah’ın bir nimeti ve ihsanı olduğunu kabul ve ispat eder. Bunu da, Bediüzzaman; İşarat’ül İ’caz tefsirinde, gerçek ilmin kaynağının Kur’an ve İslâmiyet olduğunu delilleriyle “sünnetullah” veya ”fıtrî şeriat olarak.” izah eder.
Maneviyattan uzak olan fencilerin, “O şeriatın kanunları, kaideleri nereden gelmiş ve nereye kadar devam eder gider?” sorusuna cevap olarak, İslâmiyet; bütün fenlerin kaynağının Kur’an’dan geldiğini ifade ettikten sonra; bu dünyada işleri biten fenlerin, Kelam-ı Ezeliden ayrılıp, insanlığın fikriyle beraber ebede kadar devam edip gideceğini izah eder. Fakat insanların dünyadan alakası kesilince, fenlerin de sureten, teklif yönüyle insanlardan ayrılacağını, fakat maneviyat ve sırlarının insanlarla arkadaşlığa devam edip, onların ruhlarını gıdalandırarak, onlara delil olmaktan ayrılmayacağını hatırlatır.
Kur’an-ı Kerim ve onun tefsiri olan hadis-i şerifler, her fen ve ilimden birer fezleke, özet, asıl almışlardır. Kur’an ve Hadislerde bahsedilen fezlekeler, münasip bir mevkide ve münbit bir yerde, işitilmemiş çok işaretleri ihtiva eden hakikatlerdir. (İşarat’ül İ’caz, sh: 167/8)
Bu fenni meselelerde ortaya konan muhakeme ve neticeler, şu genel kaidelerle izah edilir.
1. Bir şahıs, çok fenlerde ihtisas sahibi olamaz.
2. İki şahıstan çıkan bir söz, istidatlarına göre, birisine göre altın, ötekisine göre kömür kıymetinde olur.
3. Fenler, fikirlerin birleşmesinden hasıl olup, zamanın geçmesiyle tekamül eder.
4. Eski zamanda nazari olup, bu zamanda bedihi olmuş olan çok meseleler vardır.
5. Zaman-ı mazi, bu zamana kıyas edilemez; aralarında çok fark vardır.
6. Sahra ve çöl adamları, basit ve saf insanlardır.
7. Çok ilim ve fenler hadislerin talimi, zaman ve muhitin yardımıyla oluşur.
8. Beşerin nazarı istikbale nüfuz edemez, hususi halleri göremez.
9. İnsanların da, yaptıkları kanunların da bir tabii ömrü ve nihayeti vardır.
Bütün bu hakikatleri dikkate alınarak, zamanın hayal ve hülyalarından, muhitin vehim ve hurafelerinden sıyrılıp, o zamanki Arab yarımadasında Hz. Muhammed’in nasıl bir inkılab yaptığı anlaşılabilir.
O, tek başına, yardımsız meydana çıkıp, bütün dünyaya karşı meydan okumuş. Şeriat sahibinin cumhuru irşad etmekte takip ettiği maksattan gafil ve cahil olan bazı insanlarda, Kur’an hakkında çok şek ve şüphe oluşmuştur. O şek ve şüphelerin kaynağı üç emirdir:
1. İDDİA: Kur’an’da “müteşabihat ve müşkilat” denilen, hakiki manaları anlaşılmayan bazı şeylerin bulunması, i’cazına zıttır.” CEVAP: Kur’’an’ın i’cazı, belagat üzerinedir. Belagat, ancak ifadenin açık anlaşılır olmasına bağlıdır.
2. İDDİA: Yaratılışa ait meseleler, müphem ve mutlak bırakılmıştır. Ve keza, kainata dair fenlerden pek az bahsedilmiştir. CEVAP: Bu ise, talim ve irşad mesleğine zıttır.
3. İDDİA: Kur’an’ın bazı ayetleri zahiren akli delillere muhaliftir. Bundan, o ayetlerin hilaf-ı vaki oldukları zihne geliyor. CEVAP: Bu ise, Kur’an’ın sıdkına muhaliftir.
Bütün bu boş iddialar Kur’an’a bir noksan, şek, şüphe ve bir noksan teşkil etmez. Kur’an’ın i’cazını, irşad hususunda en beliğ bir ifade, en yüksek bir üslubu ihtiyar etmesine sadık-ı şahid ve kat’i delildir. Demek kabahat, onların anlayışsızlıklarındadır. Haşa! -Kur’an-ı Kerimde değildir. (İŞARAT’ÜL İ’CAZ, SH: 167/8, YENİ:275/8)