Gelmiş geçmiş bütün iktidarlar; genellikle programları gereği, yaptıkları ve yapacakları hizmet üzere siyaset yapar, muhalefete de eleştiriler üzerinden cevap verirlerdi. Ancak AKP, ilk günden bu güne muhalefet üzerinden siyaset yapıp, yol haritasını da ona göre belirlemiş. Öyle ki, neredeyse bir asır evvel partilerin yaptıkları üzerinden nemalanıp siyaset üretiyor.

Milletin en hassas noktaları işlettirilip hamaset nutuklarıyla, muhalefeti de karşı mahalleye, hattâ dış güçlere yaftalayarak prim yapıyor.

Başından beri muhalefetle ayakta duran AKP; daha ilk seçimde Genç Parti plasesiyle (ki Cem Uzan itiraf etti) yüzde 7.5 çöpe giden oy sayesinde diğer partileri yarış dışında bırakarak aradan sıyrıldı. Genç Parti 7.5, ANAP 5.5, MHP 8.5, DYP’nin yüzde 9.5’la baraj altı kalmasıyla artı 163 mv AKP’ye yazılıp 363 mv ile DP döneminden beri ilk defa meclis çoğunluğunu elde ederek yüzde 34’le tek başına, iktidar oldu. Yüzde 46 da meclis dışı kaldı.

2002 seçimlerinde hakkındaki hapis kararıyla “mağdur” edilen Erdoğan, bilahare ona özel seçim yaptırılarak yine muhalefetin desteği (Baykal’ın katkılarıyla) mv seçtirilip emanet BB Abdullah Gül’ün yerine geçti.

2007 seçimlerinde yine muhalefetin 367 krizinde yaptığı yanlışlar, yüzde 34 olan AKP oylarını 46.58’e yükseltti.

2011 seçimlerine ise; Balyoz ve Ergenekon dâvâları gölgesinde bir çok milletvekili adayı hapisten seçimlere katıldı. Sanatçı, sporcu, millî hakem ve iş dünyasından geniş yelpazeli bir milletvekili kadrosuyla AKP yüzde 49.83’le ittifaksız tarihinin en yüksek oyunu aldı. Zaten ondan sonra (bugünkü tabloya varan) ayrıştırma, toplum dinamiklerinin parçalanması ötekileştirme dilinin yerleşmesi, zulüm ve adaletsizliklere giden yolun yapı taşları da döşenmiş oldu. 

7 Haziran seçimlerinde oylar yüzde 42’ye düşünce, muhalif olan ve Erdoğan’ı hırsızlıkla suçlayan; Tuğrul Türkeş, Bahçeli, Kurtulmuş ve Soylu birer birer AKP saflarına geçmeye başladılar. Bahçeli’nin bu ilkesiz değişimini içine sindiremeyen Akşener’in olağanüstü kurultayda MHP’nin başına geçmesine, yargıyı alet ederek her türlü mâniayı kullanan Bahçeli (AKP) izin vermedi.

Bunun üzerine Akşener ve ekibi MHP’den ayrılıp İYİ Partiyi kurdular.

MUHALEFETE AMAN YOK

25 Ekim 2017’de Parti kurulur kurulmaz (Bahçeli) AKP, İP’in parti teşkilâtlanmasına fırsat vermeden 24 Haziran 2018’de erken seçim kararı aldılar. 

Seçim çalışmalarında İYİ Partiye bir çok yerde ya miting alanı vermediler ya da moral bozucu yerlere mecbur ettiler (Aynen Demirel’e hayvan pazarını vermeleri gibi). Belediyenin çöp kamyonlarıyla yol kesmesi de dahil, seçim alanlarına gidecek güzergâhta tren seferlerini iptal etmeye kadar her türlü hilelere başvurdular. 

Başkanlık sistemiyle yüzde 51 barajı AKP-MHP Cumhur ittifakına, muhalefetin de Millet ittifakı cevabı, bu defa topyekûn savaşa dönüştü.

Zillet ittifakı, PKK, örgüt, Yunan-Pontus, Haçlı vs. mebzul miktarda kullanıldı. Hele 31 Mart 2019 mahalli seçimleri ki, tam bir muhalefet düşmanlığında oy devşirme avcılığı yapıldı, hem de Beştepe bizzat kampanya yürüterek. 

Evet, Türk siyasî tarihi bunu da gördü ki, bir CB, bir şehrin adayıyla yarış eder gibi siyaset yaptı.

13 bin oy farkla kazanan İBB’ye yapmadık bırakılmadı. AKP’nin kazandığı yerler, şaibeler ve itirazlar dikkate alınmazken, İBB seçimleri kırk elekten geçirilerek şaibeli diye YSK’yı da arkalarına alarak 25 Haziran’da seçimi yenilettiler. Millet de; “şaibe öyle olmaz, böyle olur” diyerek 806 bin farkla, sesi tâ Ankara’dan duyulan demokrasi çığlığı attı. 

Nasıl ki, devletler milletler muharebesi beşer muharebesine, siyaset de partiler mücadelesinden ittifaklara döndü. Zira tek parti hegemonyası milleti yordu, gerdi.

Siyasette ideoloji devri bitti, zaman istibdat, baskı ve zulümlerle karşı fakatsız, amasız Demokrasi ittifakı zamanı.