Memleketi rahat bırakmayan derinler 68 kuşağı dediğimiz nesille anarşi ve terörü tırmandırarak memleketi 12 Mart muhtırasına götürdü ki, dengeler alt üst oldu. 

Askerî vesayetle gelen sol ve parçalı hükûmetlerle 15 bin anarşistin salıverilmesine, memleketin kan gölüne dönmesine ve nihayet 12 Eylül’e gitmemize sebebiyet verdi. 

Ancak dindarlar dimdik ayaktaydı ve Demokratlıkta buluşuyordu...

Devrim Anayasası, cunta idaresi, yasaklar derken, vesayete rağmen demokrasi mücadelesi galip geldi. Demokratlar en tepeye doğru ilerlerken yine bir darbe ile demokrasinin önü kesildi. Baskı ve zulümler fizikî olarak milleti darmadağın ederken, ruhen kenetlendirmişti...

99 Gölcük İlâhî ikazıyla (depremiyle) yaralarımızı sarmış ve yeni bir iktidarla milenyuma girmiştik.

HEDEF, İÇTEN PARÇALAMAK

Tapulu araziye gecekondu yapılıp Demokratlar iktidarda zannedilerek AKP’ye ciddî krediler açıldı ve gelen icraatlarla da siyaset rakipsiz bir döneme girdi.

AB’ye göz kırpmalar, yollar, tüneller, köprüler ve beton ekonomisi ile memlekete zahiri bir renk geldi.

Cemaatler ayrı ayrı da olsa aralarında bir muhabbet ve uhuvvet vardı. Öyle ki bazı mübarek gecelerde ortak dersler bile yapılırdı.

Dersler cıvıl cıvıldı, hemen her hafta yeni bir yüzle tanışır, kaynaşırdık.

Çocuklar dershaneleri şenlendirir, bazen gürültüden ders yapamaz hale gelirdik. Vecize yazmalar, elif-ba dersleri, toplu halde tesbihatları dershaneleri şenlendirirdi. Hemen her çocuk tesbihatı ezberlemişti.

Kızlarımız mütalâalı dersler yapar, not alarak okul dersleri gibi ödevli çalışırlardı.

Hanımlar kitap takibiyle Külliyat hatimlerinde yarışırlardı.

Cemaatin talebiyle konferanslar tertip eder, Türkiye’den dâvet ettiğimiz yazarlarla kermesli, Yeni Asya kitap standlı, ilâhîli çok verimli her kesimin katıldığı programlar hazırlardık.

Üstadı anma toplantıları, takvim, hac organizasyonu, umreler, aile programları, gençlik okuma programları; kızlar ve erkeklere ayrı olmak üzere bütün tatilleri değerlendirirdik. Mahallere ve bölgelere gerek meşveret, gerekse programlar vesilesiyle o kadar sık giderdik ki, kendi mahallimiz serzenişte bulunur, bize de zaman ayırırın lâtife yaparlardı.

Memlekete her gittiğimizde dostlarımız mutlaka uğrasın bir çayımızı içsin, dersleri özledik derlerdi.

Akrabalar doluşur hoşamedî ederlerdi.

Yeğenler, akrabalar küs değildi. Dâvetler peşpeşe gelir, hangisine gideceğimize şaşardık.

SONRA

Kimler, hangi ifsat şebekeleri yaptıysa 15 Temmuz’dan beklentiler;

250 şehit (Allah rahmet eylesin, mekânları Cennet olsun inşaallah), yüzlerce gazi (yaraları ahirette nişan olsun) milletin demokrasiye olan inancı test edilmiş olsa da manevî yıkım, toplumun dinamikleri hedeflenmiş; ayrıştırma, ötekileştirme, düşman ve hain görme nöbetleri planlanmış demek..

Cemaatlere, muhabbetlere, ailelere; bacı, kardeş, yeğen; hala, amca, teyze, dayı oğlu; komşudan tutun uzak akraba ve dostlara uzanan bir millet hedef alınmış demek..

“Bütün mü’minler ancak kardeştir” kudsî emrine rağmen “elhubbu fissiyaseh” şeytanî düsturu esas gayeymiş demek..

Bütün bu dezenformasyonların hedefi Nur’du, Nurlar’dı. Ama şimdilik bir karartı görülse de, üflemekle nur söndürülemez. Biz okçular tepesini terk etmeyelim yeter.