* “Şahs-ı maneviler, şahs-ı hükmilerden (tüzel kişilerden) farklı olarak, kayıt kuyudat sistemine tâbi değildirler/tâbi tutulamazlar. Cemaatler de şahs-ı manevilerdir ve cemiyetlerden (derneklerden) farklı olarak, ‘tüzel kişilik’ perdesi altına alınamayacak kadar gevşek ve fakat gönüllü ve bu sebeple daha sağlıklı varlıklardır.” (Ahmet Battal)

* “Bediüzzaman Said Nursî’nin ‘hürriyet’le ilgili düşünceleri ve faaliyetleri müstakil bir çalışma konusu olabilecek niteliktedir. Said Nursî’nin ‘İnsanlar hür oldular, ama abdullahtırlar.’ diyerek hürriyetin şer’i sınırlarına dikkat çekmesi, Batı’da tarif edildiği şekliyle hürriyetin ‘Başkasına zarar vermemek kaydıyla istediğin her şeyi yapabilmektir’ anlayışına karşı çıkması oldukça manidar ve orijinaldir…” (Ahmet Dursun)

* “Dünyada ‘gelmiş geçmiş en ideal devlet adamı’ olarak kabul edilen Peygamber Efendimizin (asm), etrafındakilere danışmadan (istişare etmeden) bir karara varmadığı ve bir icraatta bulunmadığı bilinir…” (Ahmet Hamdi Aydın)

* “(…)‘Zulüm yasaktır, ama devletin âlî menfaatleri hatırına ya da hikmet-i hükûmet adına olursa mubah olur’ diye bir şey düşünülemez! Bir yönetici zulmeder de ardından İslâm için, Allah için zulmettiğini söylerse, bu iki kere zulüm olur: Hem mazlûma, hem de İslâm’a…” (Cüneyt Eren)

* “Peygamberimizden (asm) sonra Sahabiler, hiçbir surette tevarüse dayanmayan bir ‘cumhuriyet’ yönetimi kurmuşlardır. (…) Hulefa-i Raşidîn’in kurduğu sistem/model, ‘şûrâ’ya dayalı, ‘hukukun üstünlüğü’nü esas alan, bir mâsumun hakkını hiçbir şeye feda etmeyen, ‘adalet-i mahza’yı savunan, bireyin hak ve hürriyetini kâmil manada koruyan, ‘seçim’ ve ‘liyakat’ esas[lar]ını hayata geçiren, ‘salt çoğunluğa değil, cumhurun rızasına’ dayanan ve ‘vicdanî kabul’ü de ihmal etmeyen ‘demokratik cumhuriyet’ sistemidir.” (M. Ali Kaya)

* [“Bediüzzaman’a göre] ‘şeriat,’ hem iki dünya saadeti üreten (sebeb-i saadet) hem devlet için ferdin feda olunmadığı (adalet-i mahz), siyaset için kardeşin kardeşi ezmediği ve taraftarlığın değil ehliyetin (fazilet) önemli olduğu, İslâm kardeşliğinin yeniden te’sis edilmesini ifade eden ‘yüksek İslâm siyaseti’nin adıdır. / [Hâlbuki] kaba siyasal İslâmcı yaklaşım Müslümanlar arasında kardeşlik üretememekte, daha çok bu dünyanın saadetine yönelmekte, devlet (iktidar) için ferdî hukuku feda edebilmekte, ehliyet ve uhuvvet yerine siyasî taraftarlığı esas almaktadır. Siyasal İslâmcı yaklaşım, demokrasi ve hürriyete önem vermemekte, saltanatçı olan Emevi tarzı siyaset anlayışını aşamamaktadır…” (Mustafa Akça)

* “(…)Harb-i Umumi’den beri yaşanan hadiselerle dış ve iç dengelerin yeniden kurulması saltanat ve hilâfetin tasfiyesine yol vermiştir, denilebilir!” (Nazmi Eroğlu)

* “Bugün ‘demokrasi’ olarak ifade edilen kültür, İslâmî kaynaklardan ve insanın fıtrat arayışından doğmuştur.” (Ömer Önbaş & Nahit Topaloğlu & Nejdet Pehlivan)

* “Bir kimse ‘akrabası, kavmi, aşireti, partisi ve cemaati’nin hatası sebebiyle ‘suçlanamaz, horlanamaz, yargılanamaz, fişlenemez, ötekileştirilemez ve töhmet altında bırakılamaz.’ Bunun aksi zulümdür! Eğer kalben taraftar olursa mes’uliyeti uhrevidir, hesabını Allah’a verir…” (Said Yetim)

* “Bediüzzaman’a göre bizim Müslüman olarak siyasette temel problemimiz, ilk Dört Halifeden sonra aklımızı başımızdan çıkarıp âdeta işlevsiz kılarak farklı kılıklarda tezahür eden ‘rey-i vahide boyun eğme, bir aklı kutsallaştır[ıp] çok aklı bir akla mahkûm etme’ hastalığıdır.” (Süleyman Kösmene)

***

Not: Yukarıdaki tesbitler, derginin “meşveret” konulu Kış 2017 tarihli sayısından derlenmiştir.