“Demokrasi diyorsunuz, AB diyorsunuz, fakat onlardaki yozlaşma çok daha büyük boyutlarda, biz de tam demokrasiye geçsek bu ahlâkî yozlaşmada hızlanma olacak” deniyor. 

Her şerde bile, hayırlı noktalar bulunabilir. Söylenenlerde az da olsa doğru noktalar vardır. Şeytanın şer olmasına rağmen küllî hayırlara vesile olduğu için yaratılması şer değil, hayırdır. Bazı küllî hayırlarda cüz’î şerler olabilir, cüz’î şer gelmesin diye o küllî hayır terk edilse, küllî şerlere vesile olunur. 

Avrupa ve demokrasi ile idare edilen diğer ülkelerde ahlâkî yozlaşmanın olduğu doğrudur. Onların ellerinde beşerî sistemin en iyisi demokrasi ve tahrif edilmiş kutsal kitapları vardır, eğer onların ellerinde Kur’ân gibi bir kitap ve Risale-i Nur gibi bir tefsir olsa idi Asr-ı Saadet modeline yakın bir sistemleri olurdu. Dünyayı idare eden ve arkasında Yahudilerin olduğu, dünya dinsizlik komitesi bizim neslimizin eline Risale-i Nur’un geçmesini ve eğitim sistemine girmesini istemiyor. “Risale-i Nur olmasın da nasıl bir dindarlık olursa olsun mühim değildir, bizim istediğimiz dindarlık Kemalizm’e karışmasın bize yeter” diyorlar. Bir düşünün, insanlık tarihi içinde yazılan kutsal kitaplar ve hadislerden sonra Risale-i Nur Külliyatı gibi bir tefsir yazılmamıştır. Yaklaşık on beş yıldır eğitim sistemine bu kitaplardan bir cümle girdi mi? Risale-i Nur’a bu kadar yabancı kalan ve görmezlikten gelen bir dindarlık olabilir mi?  

İslâm dini, “Nefsin bile senin olmadığından başkasına zarar veremeyeceğin gibi nefsine de zarar veremezsin” diyor. Bu noktaya demokrasilerde fazla uyulmuyor. Buna rağmen sigara, uyuşturucu ve içki kısmen yasaklanarak kontrol altına alınmaya çalışılıyor. Aynı hastalıklar daha büyük boyutlarda bizde yok mu? Ayran bozulursa ekşir, belki daha iyi içilebilir, fakat yağ bozulursa zehir olur daha yenmez. Müslüman yağ gibidir, bozulmaması için Risale-i Nur Külliyatı gibi eserlere ihtiyaç vardır, fakat gayri Müslimler ayran gibidir bozulsa da kemâlâta sahip bazı noktaları kalabilir.  

Şâir; “İnsanda yoksa edep, / Neylesin medrese mektep, / Okuyup âlim olsa da / Yine eşek yine eşek” demiş. Eski medreselerde bir kural vardı, bir kere daha yazmıştım tekrarında fayda vardır, derlerdi ki, bir öğrencinin ilim öğrenmesi için dört şey gereklidir, bunlardan biri ananın süt kâsesi, yani helâl süt emmiş olması. Diğeri babanın para kesesi yani helâl kazanç olması lâzım, bir de hocanın nefesi ve öğrencinin hevesidir. Bugün insanı meşrû dairede tutan, helâl ve haramdan koruyan Risale-i Nur Külliyatı’ndan daha etkili bir eser yoktur. 

Şu anda Türkiye’de Kemalizm’e göre demokrasi, sivil toplum kuruluşu, eğitim sistemi, laiklik ve dindarlık vardır. Dinin kurallarını Allah koyar, şâri-i hakikî O’dur. Atatürk ilkelerine göre dinin dizaynı olur mu?

Yani Türkiye’deki her şey Kemalizm’e göre ayarlanmış, hiçbir şey evrensel değildir. Eğer demokrasiye geçilirse, o zaman evrensel olan her iyi şey alınabilir. Eğer insanlığın kurtuluşu için Risale-i Nur gerekli ise, hemen eğitim sistemine girebilir, Kemalizm’e uymuyor denmez, ülke asrın saadet modeline döner.

Eğer bir cemaat veya siyasî parti, ülkeyi ele geçirip, İslâm’ı yaymak için üstten aşağıya doğru toplumu dizayn etmek istiyorsa, bu gerçek İslâm’ın mantığına aykırı olur. O zaman münafık bir toplum yetiştirmiş oluruz. Halbuki gerçek İslâm, aşağıdan yukarıya doğru kalplere tesir ederek, toplumu düzeltir. Toplum düzelirse; Allah başı da düzeltir, toplum huzur bulur. Yani her şeyin temeli, eğitim sistemine ahlâkî değerlerin yani Risalelerin girmesi meselesidir.