Müslümanlar arasındaki ihtilâf da bundan çıkıyor. Yani saf Müslümanlar, soldan gelen kâfirce yaklaşımları anlıyor da, sağdan gelen münafıkça yaklaşımları kolayca algılayamıyorlar, akılları ile değil de göz ve kulakları ile düşünmeye çalışıyorlar.

Hz. Âdem’den sonra, insanları putperestliğe yönlendirmek için, şeytan sağdan münafıkça yaklaşarak insanları yoldan çıkarmıştır. Eğer şeytan insanların karşısına soldan çıkarak, “Ben şeytanım, Allah’ı bırakıp şu putlara tapın” deseydi, elbette o insanlar şeytana lânet okutup onu kovacaklardı. Hz. Âdem’den sonra o toplumlara önderlik yapan evliya hükmündeki insanların ölümleri, o zamanın insanlarını çok derinden üzdü. Şeytan bunların üzüntülerinden faydalanarak insanların karşılarına çıktı. “Niçin üzülüyorsunuz o mübarek insanların resimlerini yaparak yanınızda taşıyın, onları hatırlayın, yine iyi işlere ve ibadetlerinize devam ediniz” şeklinde telkinler verdiler. Bu şekildeki telkinler o insanların hoşlarına gitti, daha sonraki nesillere de “O mübarek insanların heykellerini yapın yanınızda taşıyın ve o insanların iyiliklerini hatırlayın” dedi, bu telkin de sonraki neslin hoşuna gitti ve o şekilde yaptılar ve putperestlik meydana çıktı.

O zamanın putperestliği gibi, şeytan bugünkü zamana göre daha sinsice planlar yaparak insanların karşısına çıkıyor. İnsan ne kadar kötü de olsa şeytanın açık telkinlerine kulak vermez, ona karşı çıkar. Şeytan bunu bildiği için, kalbe yakın olan kendi yuvasından yaptığı telkinleri, inancı zayıf insanlara, bu sesin kendi kalbinden geldiğini veya ilim gereği bunun doğru olduğunu ve zamanın şartlarının böyle gerekli kıldığını ona telkin eder. O zavallı buna kanarak o bataklığa düşer.

Şeytan, dinde hassas muhakeme-i akliyede dengesiz insanlara, aynen putperestliğin doğduğu zamanki gibi münafıkça yaklaşarak telkinlerde bulunur, ya zarurettir buna razı olmalıyız veya hak ile sarılmış dinsizliği bu kılıfla onu kandırır. Peygamberimiz (asm), mana olarak, süfyanizmi, Hz. Âdem’den kıyamete kadar, İslâm için en tehlikeli sistem olarak gösteriyor.

Türkiye’de, eğitim, demokrasi ve hukukun önündeki en büyük engel Kemalizm’dir. Bu rejim 1940’lı yıllarda farklı yaşadı, 1950’den 1980 yılına kadar laiklik adı altında yaşattırıldı, 1980’den bu yana ise dindarlık kılıfı ile süslendi. Bazı dinde hassas aklî muhakemede dengesiz Müslümanlar, “Ne olacak baksana imam hatip okullarında Arapça dersi var, okullara din dersleri kondu” dediler. “Arapça dersinde M. Kemal’in hayatı anlatılıyor, din dersleri ve diğer kitaplar da hep o. Bu nasıl olacak?” dendiğinde, “Şimdi zarurettir böyle olmalı” diyorlar. Neticede soldan şeytanca yaklaşımları bu insanlar kısmen anlıyor da sağdan münafıkça yaklaşımları çok az insan fark ediyor.

1974 Barış Harekâtında Turan Güneş Dışişleri Bakanıydı. Kendi itirafı ile diyor ki, “Ben dışişleri bakanı olduğum ilk zaman, bütün iplerin benim elimde olacağını sanıyordum. Sonra gördüm ki ben zincirin en son halkasıymışım.” Bugün eğitim sistemini kendi ellerinde olduğunu sanan zincirin son halkası, dindar siyasiler, derin bürokrasi ile eğitim sistemini dindar Kemalizm altında bu millete sunuyor. Türkiye’deki bütün olumsuzlukların altında eğitim sisteminin bu bozukluğu yatmaktadır. Sistem, hür düşünen, bağımsız hareket edebilen insanların yetişmesini istemiyor. Tek tip Kemalist bir neslin olmasını arzuluyor.

Demokratik bir rejimde, mükemmel bir hukuk sistemi ile demokratik eğitim sayesinde bu ülke ayağa kalkabilir.