Seneler ilerledikçe, dostlar da yavaş yavaş bu dünya hanını boşaltmaya başlıyor. Ankara’da bulunduğum bu gün (31 Ağustos ) sabah aldığım bir haberle, Cafer Sürücü ağabeyimin vefat ettiğini öğrendim.
Gözlerim nemlendi, ruhum daraldı ve “İnnâlillâh ve innâileyhu râciun” dedim. Onunla çok hukukumuz vardı. Yarım asra yakın bir hukuk ve dostluk.
Nurlarla müşerref olduğumuz 1970 senesinden beri, onu tanırız. Kahraman, cevval, fedâkâr, dâvâsından ve yolundan asla taviz vermeyen, nüktedan, kalender, hizmetlere var gücüyle koşan. Daha ne bileyim, birçok güzel haslet onda toplanmıştı. Kendisi aynı zamanda, Ankara’lı henşehrimdi. Ailece görüştüğümüz, biliştiğimiz bir ağabeyimizdi. Kendisinin kapalı kasa kamyonu vardı, onunla Ülker Bisküvi fabrikasının şehirlerarası plasiyerliğini (dağıtıcılığını) yapardı. Gittiği bütün vilayetlerde hem işini, hem de hizmetini yapardı. Bir ara, en küçük kardeşimi de onun yanına yardımcı olarak vermiştim, birkaç sene beraber çalıştılar.
Bazen, yaz mevsiminde cemaatimizi köyüne piknik yapmaya götürürdü. O kapalı kasa kamyonunun arkasında talebe kardeşlerimizle beraber, neşeyle giderdik. Şu anda bir çok üst seviyede idarecilik yapan, o zamanın Ankara talebelerinin çoğu bu hâlleri yaşamıştır.
Benim 1981 senesinde Ankara’dan ayrılışıma kadar hep beraberliğimiz devam etmişti. Birbirimizi sever hep takip ederdik. Daha sonraki senelerde cep telefonu çıkınca, irtibatımız hiç eksik olmadı. Yazılarımızı takip eder, telefon açar tebrik ederdi.
Üç çocuğu vardı. Serdar, Rumeysa, Mustafa. Üçü de bizim sevdiğimiz kardeşlerimizdi. Maalesef, Rumeysa kardeşimizi 20 yaş civarında ahirete uğurlamıştı Cafer Ağabey. Bir babanın en büyük acısı olan “evlad acısını” yüreğine gömmüştü. Ama başka organlarına söz geçirememiş ve bir hastalığa düçar olmuştu. Onunla yaşıyordu. Fakat yine de hiç şevkini bozmamış, hizmetlerine, sohbetlerine, elinden geldiğince devam etmişti. Hiç unutmam, bizim bir Bursa Ulucamii mevlidimizle alâkalı yazdığım dâvet yazısını okumuş, beni aradı. “Osman, hastayım, ama öyle güzel yazmışsın ki, Sevim Ablanı alıp geleceğim inşaallah mevlide” demişti. Ve gelmişti fedâkâr fedai.
Geçen senelerde bir Ankara seyahatimizden haberi olmuş, o zaman kiraz ve diğer meyvelerinin olduğu bağ evine bizi ailece dâvet etmişti. Nasıl sevinmişti, hemhâl olduk, eski günleri yâd ettik.
Bundan iki hafta kadar önce yine Ankaradaydım. Buradayken bana mihmandarlık yapıp sohbetlerimize götüren İsmail Atak abimiz, Cafer Ağabeyin Hacettepe Hastahanesine yattığını söyleyip, ziyârete gideceklerini ve beraber gitmemizi söyledi. Ben de “inşaallah!” demiştim . Ama giderken beni unutmuşlar, ben de üzülmüştüm. Tam ben Cafer Ağabeyi telefonla arayacakken, o beni aradı. Hasta yatağında bile aklı hizmetteydi. Beni aradı ve orada yatan bir Rus hasta için, Ömer Tuncay Ağabeyin Rusça Hastalar Risalesi getirmesini istemişti.
Allah rahmet eylesin. Makamı cennet olsun inşaallah! Rabbimizin huzurunda, Peygamberimizin (asm) sancağı altında, Üstadımızın dizinin dibinde olsun. Camiamızın, Sevim ablam ve Serdar ile Mustafa kardeşlerimin de başları sağolsun.