Onun, Kur’ân’dan aldığı ter-ü taze prensipleri, zamanında bu memlekette tatbik edilseydi, memleket böyle mi olurdu?

Onun; en büyük gaye ve maksadı olan “İlâ’yı Kelimetullah”ı burçlara dikme sevdasının tahakkuku için, memleket ve milletin selâmeti için yaptığı gayretlerin önü kesilmeseydi, böyle mi olurdu?

Maznun Sultan Abdülhamid Han ile memleket ve milletin düştüğü o zamanki sıkıntıların formülünü takdim etmek için geldiği İstanbul’da, önü Yahudi fitnecileri tarafından kesilmeyip, Abdülhamid ile görüşüp, o Kur’ânî formülleri anlatabilseydi, Allah bilir, Osmanlı İmparatorluğu dâhi yıkılmazdı. Araya girip, Sultanla görüşmesine mani olan Yahudi kumpasının fitnesi sayesinde, Abdülhamid ile görüşemediği gibi, üstüne üstlük, “deli” diye tımarhaneye bile atıldı. Tabiî, kendisini muayene eden tabibin, “Bediüzzaman deli ise, dünyada akıllı insan yoktur” dediği bir delilik (!) ithamı ile…

Gaye ve ideali büyüktü. Onların tahakkuku için çok uğraşıyordu. Abdülhamid ile görüşememiş, fakat Sultan Reşad ile görüşmüş, o da, Said Nursî’yi, idealinin tahakkuku için yanına alarak, Kosova seyahatine beraber çıkmışlar. İdeallerinden birinin; Din ilimleri ile fen ilimlerinin birlikte okutulacağı bir üniversite fikrinin, Sultan tarafından kabul edilmesiydi.

Vatanın kurtarılması için, Kuvay-ı Milliye’ye cihad fetvası verenlerin içinde yer almıştır. Daha sonra, Ankara’ya dâvet edilerek, İstanbul cephesinden, Ankara cephe gerisine pek gelmemek istememişse de, M. Kemal’in şifreli telgraf ile yaptığı birkaç dâvet neticesinde, araya giren hatırını kıramayacağı arkadaşlarının ısrarı üzerine, Ankara’ya gelmiş,  o ekibin dine muhalif tavırları üzerine Van’a çekilmiş, daha sonra da M. Kemal’in “kahraman hocası” bir anda sürgün, esir, mahkûm olmuştur.

O devirde baş gösteren dinsizlik cereyanına karşı, Mehmed Âkif’in; “Kur’ân’dan alıp ilhamı, asrın idrakine söyletmeliyiz İslâm’ı” beyitine paralel olarak, Kur’ân’ın bu asra bakan âyetlerini tefsir ederek; bu milletin, bu gençliğin, imanlarının kurtulmasına, cehenneme gitmemesine çok uğraşmıştır.

Eğer onun, 1911’de Şam Camii Emevide verdiği hutbedeki sözleri dinlenseydi, bugün âlem-i İslâm, bu hâle gelir miydi? Eğer, deccalist zihniyet, 25 senelik istibdat devrinde, ona; sürgün, zindan, hapis, zehirleme vs. gibi şen’i fiilleri irtikâp etmeselerdi, bu memleket, bu millet şimdi böyle mi olurdu? Kardeş, kardeşe düşman olur muydu?

İşin en garip kısımlarından biri de, maalesef bazı dindarların ona karşı cephe almasıydı. Dinî inkişafa destek verecekleri yerde, baltalamaya çalışmışlardı.  

Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin bugün, yani 23 Mart 2016 tarihi, vefatının 56. Sene-i devriyesidir. Onu minnet ve rahmetle yâd ediyoruz. İnşâallah, akılsız başlara, akıl ihsan eder Rabbim ve onun Kur’ândan aldığı sözleri dinlenir ve tatbik edilir de; bu millet de, bu âlem-i İslâm da, bu dünya da, insanlık da; haksızlıktan, zulümden, baskıdan vs gibi gayr-i insanî hâllerden kurtulur.