Sahibi O'nun (asm) için kâinatı yaratmıştı. Oysa ki o cürüm sahibleri sahipsiz diyorlardı O'na (asm). Çünkü bir gonca iken yitirmişti babasını ve açarken de annesini. Koklanmaya başladığında ise milletini, aşiretini. Günler geçti. Ve zamanı geldi, O'na (asm) inanmayanlar dahi artık gel diyorlardı. "Ey emin gel." Artık gelmesi an meselesiydi ve sık sık Hira'ya gidiyordu. Gönül kıvama ermiş ve son rötuşlar el gezdiriyordu ruhunda. Bir ağırlık ki böyle yumuşak gelebilir miydi? Yazık o müflislere ki onlar anlamayacaklardı o hissi. Kalpleri körelmişti, duymuyor ve hissetmiyorlardı. Ve bir gece ve o gecenin sabaha yakın saatlerinde. Nur'u saran bir nur vardı Nur Dağı'nda. Aylardan Ramazan ve gecelerden ‘Kadir’ O Rab ki herşeye muktedir. Bir mu'cizeyi kucaklarken O Rahmet. Üşüyordu ve ardından "Zemmiluni, zemmiluni"  (Beni örtün, beni örtün) sesleri duyuldu. Itırcılar çarşısına bakan Kübranın evinde. "Böyle bir zamanda indi Kur’ân" Ne mutlu ki O'nu (asm) her daim kalbinde taşıyana...

HALİL ÇİFTÇİ