Konmuştu sofraya lezzetli peynirler, zeytinler... hele de ellerimizle açtığımız börekler. Tabakta kalan tek böreğe taktım çatalı, az önce kendi elimle hazırladığım böreği yine kendi elimle götürüyordum ağzıma doğru ki, havada iken duyuldu o ses "Allahuekber, Allahuekber’’. Durdu el havada. Emir gelmişti Mâlik-ül Mülk’ten. "tamam, yiyemezsin" diyordu mülkün hakikî sahibi. Ve el aşağı doğru usûlca indi. Birkaç gündür Ramazan münasebetiyle okuduğum bir hakikati kalbimin tâ derinliklerinden parmaklarımın ucuna kadar hissettim. Ellerimle açtığım böreğin, benim malım değil, "Rezzak-ı Hakikî'nin bir nimeti" olduğunu hatırlatıyordu ezan sesleri. O dakikadan sonra içemediğim bir yudum su gibi. Sonra, o emri duyduğum an hareketsiz kalan elimin de benim olmadığını anladım. O da nimetti, emaneten verilmişti ve emanet sahibinin emri dairesinde hareket etmeliydi. Daha sonra, bu bedenin ve sonrasında ise bütün kâinatın hakikî sahibinin tek bir zat olduğu hakikatini hissettim. Anladım ki her biri nimet bunların, O Zat (cc) tarafından verilmiş. Nimet şükür isterdi biz de şükrettik hem bu hakikati böyle hissettirmesine, hem de sair nimetlerine. Nefis anladı ki memlûktür, mâlik değil; abddir, hür değil. Kırıldı mevhum rububiyeti, takındı ubudiyetini ve hakikî vazifesi olan şükre girdi.

Hazırlayan: Ş. Şükrü KALI