“Ordu yönetime el koydu” sözleri ile uyanmıştık.

Sebepleri çok konuşuldu, çok tartışıldı.

Yüz yılı aşkın zamandır kabak hep ahrarların başına patladı.

İkinci darbe Nur Talebelerine yapılmıştı.

Birlikteliği zirveye çıkmış bir cemaati tökezletmek isteyenler, onların ayaklarına çelme takmışlardı.

Garip bir bahane ile bir kısım Nur Talebeleri bu ihtilâle hararetle taraftar çıktılar.

Cengiz’in Cafer hocaları gibi.

Nasıl olur?

Bunlar hep oldu.

Hep acı acı gülerek karşıladık.

Azınlık hükümeti ekonomiyi rayına koymuştu.

O zamanki komutanlar, ”ihtilâlin olgunlaşması için bir yıl planlı hareket ettiler.

Adalet Partisi yüzde elliden fazla oy almıştı.

Tek başına iktidara gelmesi, hatta yüzde elliden fazla oylarını yükseltmesi gün gibi aşikârdı.

Ecevit hükümeti ülkeyi yokluklar ve kuyruklara mahkûm etmişti.

Demirel hükümeti, orduya her şeyi, her kuvveti verme taahhüdünde bulunduğu, sıkıyönetim olduğu halde olaylara kasıtlı olarak müdahale edilmiyordu.

Perde altındaki kuvvet ile işbirliği için de olanlar, ordu 12 Eylül darbesini yaptı.

Yaptı da ne oldu?

Anarşiyi bir gün de durdu.

Milletimizin bazı insanları ihtilâlcileri “kahraman” ilân ettiler.

Tuzak tutmuştu.

Aradan yıllar geçtikten sonra mesele anlaşılmıştı, ama olan ülkeye olmuştu.

Kendisine soru soran gazeteciye Bedrettin Demirel şöyle cevap veriyordu:

“İhtilâl olgunlaşsın diye bir sene bekledik.”

Sevdiğimiz ve saygı duyduğumuz bir çok abi ve kardeşlerimizle yollarımız ve hizmetlerimiz ayrılmıştı.

Aradan yıllar geçti.

Bunları ancak elli yaşın üzerinde ki insanlar hatırlayabilir.

Dönen dolaplar, kirli emeller...

Demokratlar tekrar iktidara gelmek için çok didindiler.

Tek başına olmasa da iktidar oldular.

Perde arkasındakilerin planları bitmemişti.

28 Şubat’ı çıkardılar, arkasından beraber çalışabilecekleri iktidara getirdiler.

Ama Yeni Asya’yı yok edemediler.

Çünkü “Onun okuyucuları başkaları ile kıyas edilmez” di.

Dağıtamadılar,

Vazgeçiremediler.

Bu bayrak inmeyecek,

Kıyamete kadar dalgalanacaktır inşallah.