Tam 48 yıl.

Nice acı ve tatlı günlerin yaşandığı hayat sayfaları.

Hayatta olanlar ve olmayanlar.

Mekânlar ve şartlar.

Elli yıla yakın zaman diliminde beraber olduk onunla.

İmkânsızlıklar ve baş döndürücü sıkıntılar.

Hepsine razı olduk..

Pişmiş tavuğun başına gelmeyenler bizim başımıza geldi.

Ama yolumuza devam ettik.

Bazıları soluğumuzu kesmeye çalıştı.

Veya soluğumuzun kesileceğini zannetti..

“Yazık o zamanın gayretsiz insanlarına” diyecek olanların karşısında işte Yeni Asya vardır.

Gücümüz bu idi

Kuvvetimiz bu idi.

Zayıftık,

Kuvvetsizdik.

Acizdik..

Fakirdik.

Ama, mukaddes bir yük vardı üzerimizde.

Bu yükü taşımalı idik.

Mecburduk, sorumlu idik..

Taşıdık bu yükü.

Derdimizi seviyorduk…

Bu hallerimizi gören ve duyanlar şöyle bir isim de takmışlardı Nur fedailerine:

“Bunlar Kur’ân işçileridir” diyorlardı.

Gerçekten de öyle idi.

Bu kervanın amiri efendisi yok.

Hepsi bir tarağın dişi gibidir.

İşte yıllar böylece gelip-geçti.

Yeni Asya bizim sesimiz ve sözümüz oldu.

Geçtiğimiz Cumartesi günü bu mutluluğu görmek için bu sevdanın mekânına gittik, komşumuz Paşalıoğlu ailesi ile beraber.

Çevre il ve ilçelerden gelen bu dâvânın sevdalısı olanlar ile.

Bu uğurda saçını başını ağartanlar.

Bu sevdanın genç nesilleri.

Masum yavruları.

Hepsi orada idi.

Hasbi bir beraberlik oldu.

Analar, babalar, dedeler ve nineler.

Üç dört kuşak bir arada...

Coşkulu bir beraberlik vardı.

Kendi mekânımızda.

Kendi evimizdeydik.

“Biz bir aileyiz” dedi Kâzım Bey.

Gerçektende öyle.

Bizler bir aileyiz.

Hem de büyük bir aile.

Silsilesi kıyamete kadar devam edecek bir aile.

Bu ses solmamalı.

Bu ses devam etmeli.

Ülkemizin ve Dünyanın bu sese ekmek kadar, su kadar, hava kadar ihtiyacı vardır.

Susmayacağız inşallah.

Âlem-i İslâm’ın sesi ve sözü olacağız.

Sevinçlerimiz olacak.

Kederlerimiz olacak.

Ama yine de bu kudsî yolda devam edeceğiz inşallah.

Emeği geçenleri tebrik ediyoruz...