Faiz veya tefecilik.

Bir çok iş yerleri bundan kapandı.

İntiharlar yaşandı.

İflâslar yaşandı.

Bu gün bu illete bulaşmayan çok az insan kaldı.

Kimi “darul harp” diyerek, kimi “ne yapayım” bahanesi ile bu yola sürüklendi.

Şehirlerin en müstesna işyerlerini onlar kiraladı, onlar satın aldı.

İmtiyazlı iş haline gelen bu bankaların milyonlarca müşterisi var.

Hem de severek, hem de isteyerek.

Ev ihtiyaçlarından ticarî ihtiyaçlara varıncaya kadar her keseye verilecek paralar bu kurumlardan alınıyor.

Bu gün bankalar da dört yüz milyar dolardan fazla sıcak para var.

Eskiden yapı kooparatifleri vardı, dayanışma içinde konut yaparlardı.

Şimdi bunlar kalktı.

Konut kredileri ile insanlar istediği evi alıyor.

Bankalar tahsil edemedikleri meblâğları “görev zararı” olarak vergiden düşürttürüyorlar.

Son dört ay içerisinde bankalara altmış altı milyar dolar para yatırılmış.

Bankalar bu paraları pazarlama telâşındalar.

Bu gün halkın yüzde yetmişe yakını bu faiz illeti ile sarmaş –dolaş.

Faiz taksitleri ödeniyor, o bitiyor tekrar başka krediler alınıyor.

Bankalarda bulunan bu sıcak paranın önemli bir kısmı yabancı ülke insanlarının parası.

Kendi ülkelerinde yüzde iki-üç faizi bırakıp, ülkemizdeki bu tatlı kâra kucak açıyorlar.

Nereye kadar?

Bunun sonunu kestirmek mümkün değildir.

Bu bir ateştir.

Bu ateşten kendisini koruyan az insan kalmıştır.

Bu büyük günah, insanların manevî hayatını yiyip bitirmektedir.

Dünya imtihan Dünyasıdır.

Cenâbı Hak bizleri korusun.

Bediüzzaman’ın 1940’lı yıllarda “kırk vefiyattan ancak birkaç tanesi kurtulmuşlar, ötekiler kaybetmişler” dediği şartların bugün daha ağır olanları yaşanıyor. Bu gün kaçta kaçımız ahiretimizi kurtaracağız bilemiyoruz.