Biz de onu aramaya çıktık.

Yolumuza nice engeller dizildi.

Sonra onu Nurların satırların da bulduk.

Ondan sonra gönül kışlarımız asude baharlara dönüştü.

“Garipsin şu dünya da, / Ağla gönül, yan gönül.” diyen şairin firkatini ciğerimiz de hissettik.

Ondan veya yirmiden birine itimat edilmeyen bir gökkubbe de yaşamak elbette zordur.

Sonra kış fırtınaları yaşar insan dünyasında.

Gözyaşını sinesinde saklayan analar ve babalar.

Akrabalarına hayatı dar eden gençler.

Gönül kışlarının hangisini saymak lâzım bilemiyorum?

Bediüzzaman’ın hayatında yaşadığı hayat hatıralarını Rica’lardan öğrendik.

Hüzünlü halleri, gurbetin hicranlarını, yaşadığı vefasızlıkları...

En yakını Abdurrahman’ın kendisini yalnız bıraktığını...

Ne kışın fırtınaları, ne karın soğuğu, ne sıfırın altındaki bilmem kaç derece soğukları...

Gönül kışından daha soğuk değildir.

Ebeveynlerden ve çocukların hallerinden bile gönül kışları yaşadığımız dünyada yaşanan kışları siz kıyas ediniz.

Zannederim bu milletten daha fazla gurbeti mesken eden bir millet yoktur.

Orta Asya’dan kalkıp gelen ecdadımız gurbeti o zaman yaşadı.

Doğudan batıya nice göçler...

Her ilde her ile şu bu vesile ile gurbeti yaşayan insanlarımız.

Sonra bu hallerin türküleri ve şarkıları söylemeye başlandı.

Kimi acıklı, kimi hicranlı...

Böyle haller olunca insan kendi gönül kışlarını yaşamaya başladı.

Çevresindekilere küstü, sonra başkalarına.

Sonra Nurlar çıktı karşımıza.

Onda bulduk gerçek kardeşliği ve gönül baharlarını.

“Sizler nesebi kardeşten daha ziyade birbirinize yakınsınız.” dedi Asrın Sultanı.

Sahabe mesleğinin hasretini orada bulduk.

“Aziz, sıddık, fedakâr, muhlis, vefakâr, samimî, civanmert, hamiyetli, mübarek, muhterem, alicenap, sarsılmaz, mert kardeşim” gibi güzel vasıflar bize insanlığımızı ve mü’minliğimizi hatırlattı.

Sevmeyi ve sevilmeyi.

Kardeşinden bed muamele görse de onu terk etmemeyi...

O zaman yaz olmuş, kış olmuş hiç fark etmez.

Madem O var, her şey var.

“Bizler muhabbet fedaileriyiz, husûmete vaktimiz yoktur” sözü kulağımıza küpe değil, gönlümüze mihenk taşı oldu.

Hayata pozitif ölçüler ile baktığımız zaman herşeyin bir çıkış yolunu buluyoruz.

Önemli olan bu gönül kışı yaşayanlara baharı yaşatmak.

Onların kışlarını baharlaştırmak.

Bunların tamamını Gönüller Sultanı’nda bulduk.

Daha doğrusu, o bizi buldu.

Kışımızı yaza çevirdi.