Yıllar yılları, asırlar üzerinde taşımıştı dünyayı.

Isparta bir güzel günü ve misafirini bekliyordu.

Gülleri açıyordu Isparta’nın.

Yaşanan kara günlerin ardından, nurlu sabahlar da yakındı.

İşte gülleri ile anılan Isparta.

Ve güzel Barla.

İşte Bediüzzaman…

Kaderin sevki ile bu güller beldesine misafir gelmişti. Hayır !

Kendi öz şehrine gelmişti.

Tarih olarak ispat edemiyordu ama, aslı buradan gitmişti Nurs Köyüne.

Burada bir tarih yazıldı.

Zulme ve acımasız baskılara rağmen.

Isparta’da bırakmayıp kendisini Barla’ya nefyettiler. Kaderin bir cilvesi idi bu.

Nurların kaleme alınacağı en güzel ve asude bir mekân.

Her şey âdeta önceden planlanmış ve programa alınmış.

Ve Isparta …

Ve onun adına organize edilen mevlid.

Buluşmalar ve görüşmeler.

Yılda beş milyona yakın misafiri olan Barla ve Isparta. Her yıl gidilse, aylarca kalınsa, yine doyulamayacak bir şehir…

Güller kokan bahçeleri.

Mütebessim simalı insanları.

Isparta’nın başına âdeta devlet kuşu konmuştu. “ Yaz kardeşim !”

“Bismillah her hayrın başıdır”

Ve yazıldı...

Sonra bu yazılanlar dünyanın her tarafında okunur hale geldi.

Risalelerin yüzde sekseni Barla da yazıldı.

Yazıldıkça çoğaldı, çoğaldıkça okundu, okundukça ülkenin üzerindeki kara bulutlar dağılmaya başladı.

Bir avuç Isparta’lı kahramanlar onu ulaşılabildikleri yere kadar ulaştırdılar.

Ne makam, ne de mevki.

Hiçbir unvan istemediler.

Yalnız Allah için çalıştılar.

Korkuya rağmen, baskıya rağmen..

Hapishanelerde de hizmetlerine devam ettiler..

Her gidişlerinde  ağır ceza talebi ile yargılandılar. Kelepçelenip giderlerken evlerinden helalleşerek ayrıldılar.

Dönüşleri meçhuldü.

Devir böyle bir devirdi...

Nur hizmeti , her kişinin değil, er kişinin işi olmuştu. Kılıcın yerini kalem almış, topuzun yerini şefkat ve merhamet almıştı.

Çam dağını yıldız saraylarına değişmemişti Bediüzzaman..

Bahçeleri cennet bahçesine çevirmişti.

Tepelice çama çıkmış, gelincik dağına bakmıştı. Bir delikanlı kadar zinde ve atikti.

Dağlara yürüyerek gidiyor, tabiatı tefekkür ediyordu.

Aradan yıllar, aylar, günler geçmişti.

Emirdağ’dan tekrar Isparta’ya yerleşmek istiyordu. Talebeleri günlerce kiralık ev aradılar. Sonunda Fitnat Hanım’ın evi tutuldu.

Evini başka kimselere vermeyen Fitnat Hanım aldığı gaybi bir emir ile ahşap evini Bediüzzamana kiralamıştı.

Bazen Emirdağ’da, bazen Isparta’da kalıyordu. İşte Barla’ya yıllar sonra teşrif etmiş, bütün Barla ahalisi geldiğini duyduğu zaman muhteşem çınar ağacının altında toplanmışlardı. Bediüzzaman çınar  ağacını  kucaklamış hüngür hüngür ağlıyordu.

Tabi bu manzaraya şahit olan Barlalılar ve talebeleri de...

Hasretlik gidermişti Barlalılar ile.

Sonra Tevfik Efendi’nin köşkünü dershane olarak tanzim ettiler.

Çam Dağı’nı ve diğer mekânları hasret ve iştiyak ile gezdi .

Vefatına kadar muhtelif zamanlarda bu güzel yerlerde kaldı.

Isparta artık ana mekânı olmuştu.

Ziyarete gelenleri sırf hizmet maksadı ile kabul ediyordu.

Demokrat Parti’nin iktidara gelmesi ile bu on yıl içinde Bediüzzaman hapis hayatı yaşamadı. Kabrinin bir vesile ile Ispartaya getirilmesi de kaderin bir sevkidir.

Çünkü Bediüzzaman Ispartalıdır.

Kökeni ise ehli beytten gelir.

İşte mevlid bu hatıraların canlandığı gündür. Ülkenin her tarafında buraya gelenler bu kudsi hizmetin fedaileridir.

Ve Isparta’nın sakinleri ise Bediüzzaman’ın vekilleridir.

Tebrik ediyoruz onları.

Bu güzel mevlide Bediüzzaman’ın ruhaniyetini fark ederek...