İki cihanın Serveri, (asm) Peygamberliğini bildirmek için ülkelerin başkanlarına mektuplar gönderdi. Mektuplar, ilk yıllarda deri üzerine, daha sonraları kâğıt üzerinde gönderilmeğe başlandı.

Bazı mektuplar elden gönderilirken, bazı mektuplar elçiler vasıtası ile gönderildi… Genel kaide ile “elçiye zeval olmaz“ demek sureti ile elçilerin dokunulmazlığı sağlandı...

Günümüzde mektuplar resmi yazıların dışında bir özelliği de kalmadı… Sesli, görüntülü ve yazılı mesajlar ile gerek telefonda veya mesajlarda iletişim şimşek hızı ile devam ediyor…

Bu, Cenab-ı Hakkın insanlara sunduğu harika bir nimettir… Bunun sebebini Said Nursi hazretleri, “Hüve nüktesinde“ izah etmek sureti ile ”hüve nüktesi perdeyi kaldırdı” der.

İnternet yolu ile insanlığın nasıl bir nimete sahip olduklarını ve şükretmeleri gerektiğini bildirmektedir..

Mektuplar, çeşitli şekiller de yazıldı… Sevgi mektupları… Asker mektupları… Takdir ve teşvik mektupları… İfadesini iletmek için, o kadar mektuplar yazıldı ki, o mektuplar yıllarca saklandı…

Bunlar artık nostalji olarak hatıralarda kaldı..

Bir de, risale mektupları vardı… Bediüzzaman hazretleri, ifadelerini mektuplar yolu ile talebelerine veya umuma göndererek, davasını anlatmıştı…

Emirdağ, Barla, Kastamonu, Isparta'da kaleme aldığı mektuplar hala arşivlerde belge olarak saklanmaktadır…

Bediüzzaman hazretlerinin ülke başkanlarına ve başbakanlara ve bakanlara ve milletvekillerine gönderdiği mektuplar vardır… İşte, mektuplar zaman zaman gönüllerimize su serpti, bazı mektuplar ise gözlerimiz de yaşların dökülmesine vesile oldu.