Yapraklar bir bir yerlere düşüyor.

Her yaprak bir hüznün habercisi oluyor.

Mevsim artık son bahar.

İnsanın hayat sahifelerine benziyor.

Kıldığımız vakit namazlarına benziyor.

Hayatın her safhasını yaşar insan.

Bir ömür boyu.

Yazlarımız ve kışlarımız vardır.

Hayatın manasını bilmeyen avare insanların hayatı bir yaprağın hafifliğine benzer.

Rüzgâr nereye savrulsa oraya gider.

Onların mevsimler ile ilgisi yoktur.

Her mevsim âdeta bir ikaz edici ve ihtar edicidir.

“Yıllar bir göz yaşı olup da kaymış,

Nurlu ihtiyarın yanakların da.

Yapraklar saçını yerlere yaymış,

Sonbahar ağlıyor ayakların da..

Sızlıyor ufkun da bir kızıl yeri,

İçi karanlıklarla dolu gözleri;

Alnın da akşamın ince kederi,

Sessizliğin sırrı, dudakların da..

Yanan kâğıtta küçük bir satır,

Yazı gibi akşam onu karartır,

Artık o, silinen bir hatıradır,

Bu ıssız bahçenin uzakların da.”

Böyle dile getirmiş Necip Fazıl sonbaharda ihtiyarın halini..

Bediüzzaman Hazretleri, ricalarda önce hüzünlü hayat hallerini anlatırken, ardından Kur’ân’dan gelen teselliler ile dertlerine derman bulduğunu anlatır.

İhtiyarlığın bereketini,

Nedamet ve hüzünlerin bir bir silindiğini.

Mevsim artık sonbahardır.

Ahir zamanın ne kadar halleri varsa bir bir başımıza gelir.

Bir yandan anarşinin ve deccallerin mezalimini anlatırken, diğer taraftan Kur’ân nurlarının nasıl yedi rengi ile âlemi sarıp sarmaladığını..

Asırların beklediği, son müceddidin muhteşem mücadelesini...

Artık Kâinatın son günleri ve son yıllarıdır.

“1506’ya kadar galibane mukavemet edecek hakikatin, ondan sonra otuz-kırk sene daha mağlûbane ve perde altında  intişar edeceği, daha sonra kıyametin kopacağını” dile getirir Bediüzzaman…

Ama bunun bir ön şartı vardır.

“Beşer bütün bütün yoldan çıkmazsa, maddî ve mânevî bir felâket başa gelmezse...”

İşte Kâinat dahi bir sonbaharı yaşamaktadır.

Ama bizim ya da Kâinatın bir kıyameti koparması her zaman yakındır.

Mevsimler gelip geçer önemli değil..

Önemli olan içimizdeki mevsimlerdir.

İnadına sonbaharı ve kış zulmetlerini yaşayanlara acımak lâzım.

Yoksa her bir yaprak bize taze hüzünleri yaşatır.

Ümit ise bütün hüzünlerin kökünü keser atar.

Unutmayın!

Mevsim artık sonbahar…