Soğukların maddî ve manevî atmosferimizi kasıp kavurduğu günlerdi..

Bizler gençlik yıllarının heyecanını yaşıyorduk.

Gazetenin, günlük bir gazetenin varlığını canı gönülden istiyorduk..

Bizler:

Gayet zayıftık,

Gayet acizdik,

Gayet fakirdik,

Kuvvetsizdik…

Üstelik bazıları bize 'mürteci' diye baktığı günlerdi..

Nurlar bazı yarasa düşünceliler tarafından yasak muamelesi görüyordu..

Fakat, gayet ağır bir vazife ile mükelleftik..

Hem de buna mecburduk.

O gün ilk Boğaz Köprüsü'nün temeli atılıyordu.

Yeni Asya'nın manşeti şöyle idi: “Asya ile Avrupa birbirine bağlanıyor.”

Bu güzel bir tevafuktu.

Bu bir heyecandı.

İlk heyecenla makaleler göndermeye başladık.

Onu günlük ekmek gibi, hava ve su gibi bekliyorduk.

Çok kısa zamanda nefesimizin tükeneceği zannediliyordu.

Oysa ki biz bir hazineyi ülkemiz ile paylaşmak istiyorduk.

Ustabaşımız şöyle demişti: “Matbuat lisanı ile konuşmak ve ders vermek zamanı geldi veya gelecek.”

Yani müjde tahakkuk ediyordu.

Tarih 21 Şubat'tı.

Muarızlar da vardı: Dahilden ve hariçten.

Dışımızdakileri anlıyorduk, ama içeriden çıkanları anlamakta zorlanıyorduk.

Yeni Asya yoluna devam etti.

49 yaşımıza bastık.

Bizler yetmişe merdiven dayarken, Yeni Asya gittikçe gençleşti ve gelişti.

Pişmiş tavuğun başına gelmeyenler bizim başımıza geldi.

Dünyada Nur'un tek naşiri olduk.

Dersler verdik, dersler aldık.

Yeni Asya bir okul oldu..

Bir üniversite oldu..

Nice gönüllere sultan oldu.

Yüzlerce kalem yetiştirdi.

Adını dünyalara duyurdu..

Nurlar'ın çelik bir muhafızı oldu.

Çok haşlandık,

Çok kırıldık, ama yıkılmadık.

Yıkılmayacağız inşallah.

Belki biz altmışlı –yetişmişli yayın yıllarını göremeceğiz.

Ama Yeni Asya inşallah kıyamete kadar devam edecek.

Yolun açık olsun yiğidim, bahtın Nurlu olsun.