Anne, baba, teyze ve amca ve evlâtları, dede, nineleri ve onların yakınlarını da kattığımızda, akrabalık halkası oldukça genişliyor.

Üstad ise; ”sizler nesebi kardeşten daha ziyade birbirinize daha yakınsız” derken, iman ve dâvâ noktasında daha yakın olduğumuzu ifade etmektedir. Onun için İzmir Tire ilçesine yılda bir defa mutlaka giderim.

Nurlar’ı bir akşam üzeri orada tanımıştım. Ve, dünyam değişmişti. O nuranî insanların sıcak ilgisi ve alâkası, Nurlar ile müşerref olmamıza vesile olmuştu.

Celal Keseli ve diğer ağabeylerin hasbi ilgisi bizi nesebî kardeşten daha ziyade bir birlikteliğe sevk etmişti.

İşte yine yolumuz Tire’ye düşmüştü. Tire’ye her gittiğimde eski yılları hep anar ve hüzünlenirim. Tire ve Ödemiş havzası, her an hayalimden gitmez.

Ödemiş’teki programımız bittiğinde gece Celal Ağabeyin dâveti üzerine Tire’ye eski yönetim kurulu başkanımız İsmail Özdemir, Prof. Dr. Ömer Önbaş ve Necdet Pehlivan ve kaptanımız İbrahim kardeşim ile Celal Ağabeyimin hanesine misafir olduk.

Nazmiye Hanım Ablamız, Celal Ağabeyimin hanımıdır. Onların nazik misafirperlikleri ile gecemiz çok güzel geçti. Nazmiye Ablamız, gazetemizin şairlerindendir.

Sabah olduğunda Tire sokaklarında maziyi arıyordum. 1973 tarihlerine hayalen gidiyordum. Keder ve hüzün ile, hayal sayfam sinema şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu. Eski ağabeylerden bir kısmı vefat etmişlerdi.

Sonra, üç katlı müstakil dershanemize gittik. Çok nezih ortamı vardı. Dersler ve sohbetler ile zamanın nasıl geçtiği anlayamamıştık.

Sonra İzmir’e gitmek için yola çıktık. Akşam, muhteşem bir kalabalık ile Ömer kardeşimin seminerini dinledik. Birçok kardeş ve ağabeyler ile beraber olduk.

Sabah, il meşveret toplantısında Pınarbaşı semtinde beraber olduk. Küçük oğlanın, Karşıyaka semtinde bir işyeri açması ile, İzmir ile beraberliğimiz daha da kuvvet kazanmıştı. 

Erdal ve Erol kardeşlerimin gösterdikleri yakınlığı hiç unutamam.