Cumhuriyetin ilk yıllarında ki icraat ile iktidarı yürütmek mümkün değildir.

İşte kamuoyu, işte partiler. Yıllar boyu bunu yaşadık. Artık, hadisenin şekli ortaya çıkmış oldu...

Bunun kriterlerini Bediüzzaman yıllar öncesinde dile getirmişti...

Ama, bu ölçülere uyulmadı. Demokratlar bunu anlamıştı. Osmanlı döneminde buna “Ahrar” adı konulmuştu. 1950’li yıllarda tek başına iktidara gelen Demokrat Parti bu geleneği takip etti.

Ama, muzır anlayış silâhlı kuvvetleri alet ederek bu cereyana çelme taktı. Yaşadığımız zamanda ise eski anlayışı idame ettirmek mümkün değildir.

Bu, gelen anlayışa seviniyoruz. Din siyasete alet edilmemeli. Siyasetin tabiî seyrine anlayış gösterilmeli...

Tahkir ve tezyiften, çirkin ifadelerden kaçınılmalıdır. Alaydan uzak durulmalıdır. Siyasiler, yapacaklarını söylemelidir. Yalandan uzak kalınmalıdır.

Eğer, bu ilkeler muhafaza edilmiş olsa idi, ülkemiz ziyade terakki ederdi.

Artık, birtakım pürüzler giderilmelidir...

İktidar kendinden başka kimseleri muhatap kabul etmiyor.

Tek tip anlayış, tek tip söylemler halkımızı rencide etmektedir.

Şimdi seçimler arefesindeyiz. Söylenecek her şey söylendi. Ülkenin adalete ihtiyacı var. Ülkenin refaha ihtiyacı var. Ülkenin kalkınma ve gelişmeye ihtiyacı var. Ülkenin, gençlerine iş ihtiyacı var. Dış politikanın sağlıklı yürüyüşüne ihtiyacı var. Bunlar, kollektif bir anlayışla yapılabilir.

Bir insanın emri ve iradesi ile yapılan icraatların neticesini görüyoruz.

İşte AKP bir boşluktan meydana çıktı. Devletin bütün varlıkları satıldı. Dış borçlar dört yüz milyar doları geçti. Bunlar, tehlike zillerinin çalmasına sebebiyet verdi. Bazı seçmenlerimiz, hamaset ve fevri hissiyat ile tehlikenin farkında değil.

Ama halkımızın ekseriyeti biraz uyanmış gibi görünüyor. Hele Nur Talebeleri, çok dikkatli olmalıdır.

Safderunluğun âlemi yok! Bazı şeyler, zaman geçince anlaşılıyor.

Yeni Asya, hep haklı çıktı. Ama, unutuldu. Artık kendimize gelelim. Kaç yerimizden ısırıldık. Oyuna gelmeyelim. “Tüh” dememek için aklımızı başımıza alalım.