Binler meşakkat ve ızdıraplar...

Kâmil insanlar ölmeden önce ölmeyi tavsiye etmişlerdir.

Çünkü ölüm her şeyin hem sonu hem de başlangıcıdır.

İki cihanın serveri (asm) Efendimiz:

“Ölenin kıyameti kopmuştur,”

“İnsanlar uykudadır, öldükleri zaman uyanırlar.”

“Her kul hangi amel üzerine ölürse o amel üzerine dirilir” diye ifade buyurur ölümü.

Öyle insanlar vardır, hayatta olsa bile ölü gibidirler.

Kendisi için yaşayan, kendi menfaatlerinin esiri olmuşlardır.

Bediüzzaman Hazretleri:

“Lâyemut değilsin, başıboş değilsin, bir vazifen var. Gururu bırak, seni yaratanı düşün kabre gireceğini bil öyle hazırlan.”

“Hazırlanınız, daimi bir memlekete gideceksiniz . Öyle bir memleket ki , bu memleket ona nisbeten bir zından hükmündedir” der.

Yunus ise şöyle seslenir:

“İşte bu söze Hak tanıktır,

Bu can bu gövdeye konuktur,

Bir gün ola çıka gide,

Kafesten kuş uçmuş gibi.”

Yahya Kemal Beyatlı ise:

“Ölmek değildir ömrümüzün en feci işi,

Müşkül odur ki ,ölmeden evvel ölür kişi.”

Ölüm üzerine öylesine çok şeyler söylendi ki, bazı insanların hiç umurun da olamadı.

Halbuki ölüm en büyük nasihatçı idi.

Hazreti Ebubekir (ra) Efendimiz:

“Kabre hazırlıksız giren, denize kayıksız açılmış gibidir” der.

Karacoğlan :

“Ağa olsa, paşa olsa, bey olsa,

Yakasız gömleğe sarılır bir gün.” 

Samipaşazede Sezai şöyle seslenir:

“Mezar sonsuzluğun kapıdır.”

Önemli olan ölmeden önce ölmektir.

Ölümün hakikatini idrak etmektir.

Günde dünya yüzünde yüz elli binden fazla insan ölmektedir.

İki yüz binden fazla da doğmaktadır.

İşte dünya böyle bir menzildir.

Gelen gider, konan göçer.

Giden insanlar yaptıkları ile anılırlar.

Bazı insanlar, ayakta gezen cenazeler gibidir.

Ha yaşamış, ha yaşamamıştır fark etmez..

Öyle gelmiş, öyle gitmiş.

Şehitlere yürekler yanarken, makamları bizleri rahatlatır.

Ölüm acısını hissetmeyen bahtiyar insanlardır onlar.

Onları  ölümleri semavat ve yeryüzünü ağlatır.

Dünyayı insanlara dar edenlerin ölümleri ise, her şeyi sevindirir.

Dünyanın hadiseleri insanların imtihanlarını oldukça zorlaştırdı.

Mükafatlarını da zenginleştirdi..

Cennet çok pahalandı.

Cehennem ise lüzumlaşmadı.

Çok zalimler türedi ki;

“Yaşasın cehennem “ diyenlerin sayısı gittikçe fazlalaştı.

Ölmeden önce öldük, çünkü öleceğimizi biliyorduk.