Kâinatın Yaratıcısının (cc) sözünü ve Peygamberinin (asm) sesini duyurma, dünya ve âhiret hayatının mânasını anlama ve dinleme gayreti idi.

Türk milleti bu sese kulak verdi. Nerede Türk varsa Müslüman oldu. Müslüman olmayanlar ise Türklükten dahi çıktı. Çünkü İslâmiyet, her bir mü’mini kardeşler olarak kabul etti.

Yiğitlik ve mertliğin gerçek mânası o zaman kemalini buldu. Birçok komutan ve asker yetiştiler. Şehit oldular, gazi oldular...

Peygamberimizin (asm) sevgisine ve övgüsüne mazhar oldular.

Kıt’alardan kıt’alara, ülkelerden ülkelere zaferler götürdüler.

Bu büyük bir ihsan ve faziletti. Sonra hiç arzu edilmeyen mağlûbiyetler yaşadık.

Ülkelerimiz bir bir elimizden çıkmaya başladı. Elimizde sadece Anadolu kalmıştı.

Onu da alıp bizi vatansız bırakacaklardı. Ama olmadı…

Bu millet tekrar canlandı ve Anadolu’yu düşman işgalinden kurtardı.

Tekrar dirilen bu millet yeniden hayat buldu.

Düşmanın hıncı ve hırsı bitmemişti. Bu defa maneviyat yönünden bizleri yıkmak istediler. İçte bazı taşeronlar buldular, ama yine başaramadılar. Bu millet onu da yenmeyi bildi.

Sonra PKK’yı başımıza musallat ettiler. İnşallah bunda da başarılı olamayacaklardır.

Bu millet başka milletlere benzemez. Bir ölür bin diriliriz.

Yeter ki benliğimizi yitirmeyelim, kimliğimizi kaybetmeyelim. Dinden koptuğumuz zaman zaferleri yakalamamız zordur.

Çünkü Bediüzzamanın ifadesi ile ”Din hayatın hayatı, hem ruhu hem esası, ihya-yı din ile olur şu milletin ihyası”

O zaman zaferler hep devam edecektir.

Zafer sadece toprak parçası kazanmak değildir.

Zafer, hidayet güneşinin kalplere yerleşmesidir.