Nasıl her kışın bir baharı her gecenin bir sabahı varsa benim yolculuğumun da bir sonu vardı. Koca dört yıl geçmişti. Geriye dönüp baktığımda aslında o dört yılın çok da uzun bir zaman dilimi olmadığını fark ettim. Neydi acaba bu kadar çabuk geçmesinin sebebi diye soruyorum kendime. Ve çok düşünmeden buluyorum cevabını. Bunun sebebi; din ve fen ilimlerinin birlikte okutulduğu ve Üstadımızın da kurmayı hayal ettiği Medresetüz-Zehranın yaşatıldığı mekânlar olan dershanelerimizde bulunmaktı. Sadece bir üniversite okuma hayali miydi acaba beni bu dairelere sevk eden yoksa annemin duâsı mı? Canım annem hep derdi ki: “Allah’ım evlâtlarımı imana ve Kur’ân’a hizmet edecek dairelere yönelt.” Bu nimet, ya annemin duâsıyla, ya da Üstadımızın dediği gibi en çok ihtiyacı olan bendim de ondan bana nasip oldu, bilemiyorum. 

Dershanelerimiz; bizleri hayata hazırlayan hazırlık okullarımız. Nelere hazırlamıştı bizleri nelere? En başta Risale-i Nur gibi bir nur vermişti. Aslında her şey onu bana vermesiyle başlamıştı. Ve sonra imanımı kuvvetlendirecek hakikatleri, ihlâsı, uhuvveti, iktisadı, sabrı, şükrü, kendi nefsini kardeşinin nefsine tercih etmeyi, aynı kandan aynı candan olmasak da İslâm kardeşliğini öğretmişti. Geriye dönüp baktığımda hep güzel görmeyi, güzel olanı hatırlamayı, güzel düşünmeyi öğretmişti. Bütün bunlar için Rabbime ne kadar şükretsem azdır.

Bu fani dünyadan ayrılacağım gibi bu memleketten ve dershanemden ayrılma zamanı da gelmişti. Kardeşlerimden, ablalarımdan ve anne gibi bizleri kucaklayan teyzelerimden ayrılma zamanıydı artık. Neyse ki; Risale-i nur gibi bir nur gibi geniş bir dairenin içindeydim. Çünkü o bana “birimiz şarkta, birimiz garpta, birimiz cenupta, birimiz şimalde, birimiz ahirette, birimiz dünyada olsak, biz yine birbirimizle beraberiz” hakikatini öğretmişti. Bu hakikatin bana verdiği ders ile anladım ki, zaman ve mekân birlikteliğimize engel olamazdı. Dünyanın diğer bir ucuna da gitsem de şahs-ı maneviden aldığım kuvvetle Cenâb-ı Hak’kın inayetini ve kardeşlerimin varlığını her zaman yanımda hissedeceğim. Nereye gidersem gideyim, Risale-i Nur hep yanımda hatta başucumda olacak ve ben sizinle onu okuyarak görüşeceğim. Allah bizleri Risale-i nurdan, birbirimizden ve hizmetten ayırmasın. Allah’a emanet olun. Duâ ile…