Hayatımızda yapacağımız her şey için başlangıçta olduğu gibi emekleyerek ve yavaş yavaş yürümeliyiz…
Karşımızdaki hiç kimseyi nitelik ve nicelik bakımından hor görmemeliyiz… Çünkü onlardan birisi de biziz…
Hayat bölüm bölüm mütalâa edilmelidir… Bir bölümün güzellikleri ve iyilikleri diğer bir bölümün fenalıkları ve kötülükleri olabilir…
Bilginin ve becerinin varlığıyla değil hayata geçirilerek elde edilen neticelerle dik durabildiğimizi ve dolu dolu olabildiğimizi unutmamalıyız…
Kimselere fırsat olabilecek bilgisizliğimizden ve cahilliğimizden önce kendimiz rücu edebilmeliyiz…
Yoksa başkalarının değer ölçülerinde yerimiz ve bilgimiz boş konserve kutularını geçemez…
Aynı havayı, aynı suyu ve yeri paylaşıyoruz diye birgün herkesin başkalaşacağını, değişeceğini hem sizi hem de havayı, suyu inkâr edeceğini hiçbir zaman aklından çıkartma…
En akıllı hallerimizde bile inatlaştığımız zaman ve şiddete başvurmakla biraz ahmaklığın ve bazen de aptallığın kapısını kendi ellerimizle aralamış olmaz mıyız…
Etrafımızdakilerden imayla da olsa kimsenin yalnızlığımızı bize hatırlatmasına fırsat vermeden yalnız kalacağımızı bilmeliyiz ve tedbirlerimizi bu bilgi doğrultusunda alabilmeliyiz..
Samimî bir duygu ve ciddiyet içerisinde hayata bakmadıkça; hayatın da bize yaklaşımları bu duyguların haricindeymiş gibi gelecek ve her şeyden şikâyet edici olacağız…
Eğer iman, bizlere hayat, hayatımıza Nur olmazsa bizlerden daha aşağı ve zelil hiçbir şey olmaz…
Hayatımızın dairesini iman, Kur’ân, İslâmiyet gerçekleri belirlemelidir… Yoksa her ne akıl kullanırsak çeşit çeşit üçgen, kare, dikdörtgen ve prizma varlıklardan ödeye geçemeyiz…
Allah’ı severek hayata bakarsak; Allah da bizi severek hayatımıza baktırır…