Müslüman ailelerde âdettir, evlâdlarına önce “şu olacaksın, bu olacaksın, şuna benziyorsun, bunun gibisin vb.” derler. Daha sonra da “Benim kızım, benim oğlum, torunum, ne olacaksınız?” diye sorarlar. Hedef gösterirler ve hedefledikleri ideallerine de sevdikleri canlarını oturtmaya çalışırlar.

İnsan gayr-i ihtiyarî düşünmek zorunda kalıyor, acaba dâvâ adamı olmayı kimler yeğler ve kimler bu adayları dâvâ adamı yapar?

Zamanımızda idealler, gayeler, hedefler üzerine dâvâ adamı olarak aday olanlar ve dâvâ adamı olanlar gözükmüyor.

Hasbelkader… Rüzgârın yönüne göre… Başa kalan işlere göre mi dâvâ adamları!.. Yoksa hırsa, menfaate ve her şeyiyle kendine faydaya dayanarak mı dâvâ adamı olunuyor?

Öyle bir zaman diliminde yaşıyoruz ki herkes kendine hakîm ve mahkûm… Başkalarına riya, gösteriş ve fayda beklentisiyle hakîm bakışlar ve hükümler.

Lâfta kalmış eski zaman dâvâ adamlarının ve idealistlerinin yerine; menfaatperestler, riyakârlar ve yalancı dolandırıcılar güruhu devamlı bir şekilde toplumun önünde, arkasında, altında, üstünde resmi geçit törenindeler… Devamlı bitmez bir gösterim içindeler.

Neden mi böyle? Kendim ettim, kendim buldum hesabı… Ne ekersen onu biçersin. Altın koyduk da, teneke mi topluyoruz.

Dini yok sayan, inkâr eden, istihza eden, dini yaşayışı irtica sayan ve her türlü dindışı hayatı alkışlayıp, teşvik edip destekleyen bir toplumdan, tam tersi bir hayatı yaşayan insanlar mı ortaya çıkacaktı?

Zaman dini öğrenme, öğretme, yaşama ve gösterme zamanıdır. Lâfla değil yaşayarak. Örnekler ve tecrübeler sunarak, izah ve ispat ederek. Yoksa Allah sonumuzu hayır etsin!..